Licencia

Creative Commons License
Lo escrito en "Rincón de lectura (mis historias)" by Shiroki is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-Compartir bajo la misma licencia 3.0 España License.
Based on a work at unsuspiro-on-mind-shiroki.blogspot.com.

jueves, 8 de julio de 2010

Terceiro

Como as ondas do mar a euforia chegou á miña vida. Víache pasar cun sorriso na mirada, os teus actos, todos eles os tiña presente, na miña mente, nos meus pensamentos, no meu día a día.
Cando chagaron as vacacións o meu corazón entristeceu, pensei que non che volvería a ver hasta o comenzo do próximo curso, pero equivoqueime.
Tódolos días víache, có teu sorriso, coa tu doce mirada color chocolate e o teu fermoso cabelo cortado recientemente.
Pensei que che esquecería, pero equivoqueime, para o meu ben ou para o teu mal atopábache en tódolos rincóns, eso sí, os que pertencían á miña cabeza. Namoreime, pouco a pouco nun pequeno espezo de tempo, pero as túas incontables accións de amabilidade hacia mí cheáronme ata o punto do desbordamente, cando  quixen para xa eras o único no que pensaba.
A xente dicía de ti, dicía de min e dicían de nós. Pero eu sempre lembrareite negándoo cun sorriso, mentres me mirabas.
Atopeite, na realidade de todos durante as vacacións, pero pensei que non era certo. Cada día que pasaba máis apaixonado era o que sentía, creí que morrería, pensei que afogaría no amor que sentía por ti, pero por sorte puden saír a salvo.
As miñas amizades, aquelas nas que tanto empeño puxera para manterme sen apariencia de dor, superon ver no meu interior, algo ó que non acostumeime ata agora.
Cada día, penso en ti, pensaréi en ti ó igual que pensaba antes de ti.
Aínda que pase a máis longa tormenta, aínda que todo iso ocorra, por canta máis auga entre no meu peito, en lugar de diminuir, aumentará.
Porque non todo o auga é bon, nin tampouco é malo, simplemente é.
Cómo a efímera felicidade desaparece en ti e comeza na persoa á que eu máis amo. Porque non todo o que xa choveu logrará que cómo o Miño os meus sentimentos por ti sexan arrastrados cara o mar.
Por iso, e por moitísimo máis que gardarei con agarimo, por todo, non che olvidarei endexamais.


ADVERTENCIA - Este texto fue escrito después de estar leyendo mucho manga shoujo (historias de amor)

sábado, 3 de julio de 2010

Pájaros en la cabeza VIII

Bueeeeeeeeeeeeeeeeno, como de costumbre, mi vagancia es máxima, pero debeis comprender, estoy de vacaciones T^T
Así que...como no sorprenderme que siendo yo tan vaga como soy, ya estemos a punto de llegar al décimo capítulo o a la décima entrega (más acertada esta última denominación)
Para aclarar las dudas de Alemi, tranquila, no es mi intención dejar de escribir, aunque me veo en la obligación de negarte que sea "tan magnífica" ¬¬. Y aún así, tantas señales mando de dejar de escribir? xD
Gracias por leer cada publicación que hago, me llena de emoción ver que cada día me seguís comentando y que sigais mi blog incondicionalmente, sobre todo después de observar que soy vaga hasta más no poder.
Y antes de nada, un comentario por el cual creo que actualmente soy fan de una escritora, aunque yo la conocí por ser la creadora de la trama de un manga, me parece adecuado nombrarla al desbaratarme todos los planes y aún así hacer un shojo en toda regla, xD, y ella es...  Miyuki Kobayashi  y quien quiera decir algo en su contra....se las verá conmigo, xD
Disfrutad la entrega ^^
______________________________

"...
Abrí los ojos. Un cuervo negro apareció por mi mente. ¿Porqué no aparecían más que pájaros por mis sueños? Eran distintos cada vez, porque aún a pesar de ser la misma clase de pájaro...era capaz de diferenciarlo... algo que me parecía increíble para ser "yo".
Arranqué las sábanas de la cama, mi cuerpo sudaba por completo, últimamente las temperaturas habían subido mucho... o al menos eso aparentaba en mi cuarto.
Salí al pasillo. Olía a café mezclado con vainilla y unas tostadas con mermelada de fresa. ¿Increíble, cierto? Pero todo se decía a la costumbre, estaba cocinando papá, porque era lo que siemrpe, desde que era muy pequeña, me hacía para el desayuno.
Me metí en el baño, me aseé digamso que "lo justo" y bajé casi corriendo en dirección a la cocina, allí se encontraba el recién duchado Alec, el nuevo "chef" Alphonse y para mi sorpresa la agotada Tiara.
-Buenos días - saludé tratando de aparentar estar lo más despierta posible.
-Buenos días "bella durmiente" - se burló papá de mí. A lo que Alec aceptó como comentario adecuado, al atragantarse con el café mientras se reía.
Y en cambio Tiara sonrió debilmente.
Papá me puso en la mesa una taza llena de café y un plato con un par de tostadas, lo que me sorprendió por lo raro del asunto.
Me senté mientras le agradecía a papá, vengándome por lo de antes:
-Gracias Arguiñano* - y volví a notar cómo Alec se atragantaba de la risa. Cuando paró de reir, por fin pregunté - ¿Que es lo que ocurre Tiara?, se te nota muy cansada.
-Verás, cariño... - comenzó papá, pero tras la fulminación de Tiara se calló.
-No es nada grave, sólamente es el estrés...nada importante. - y sonrió tratando de tranquilizarme.
Continuamos con el desayuno. Rico y delicioso, cómo siempre. A ver, no es que resultase difícil de hacer ese desayuno, pero papá le daba un toque, que lo hacía especial.
Cuando ya acabamos retiré mi plato y lo puse en el lavadero mientras papá decía cómo si fuese la música de ambiente:
-Bueno, chicos, portaros bien que hoy no vamos a venir hasta la noche Tiara y yo, tenemos que arreglar unos asuntos...
-Ya os dejé la comida hecha, sólo es calentarla -añadió Tiara con una voz amable.
A los pocos minutos de esta breve conversación desaparecieron con el coche dejándonos así, sólos, a Alec y a mí.
Éste cogió un bol que llenó de palomitas y se tumbó en el sofá poniéndose a ver un partido de fútbol que había grabado. Cuando me vio parada en la puerta me dijo:
-¿Te apuntas?
A lo que yo contesté:
-Avísame cuando vayas a comer.
Y así fue cómo subí a mi cuarto, reordené mi habitación y, ya finalmente, encendí el ordenador.
Lo primero que hice fue ponerme a llorar, ¿extraño, no? Pues la verdad era algo común teniendo en cuenta que mi fondo de pantalla no era nada más y nada menos que una foto en la que salíamos papá, mamá y yo. Los tres sonrientes. Mamá con sus largos y brillantes cabellos morenos, con sus ojos llenos de alegría y vitalidad, cuando aún estaba viva.
Mis lágrimas caían, incesantes, desde su muerte no había utilizado este ordenador, de hecho, papá y yo habíamos decidido guardarlo, ¿cómo había acabado aquí?
Lo siguiente que hice, después de admirar la belleza de mi madre y la juventud de mi padre, fue cambiar la imagen. Puse uno de estos fondos que te vienen dados ya por el sistema operativo. Lo siguiente fue desesperarme por la lentitud y a continuación, abrir mi correo electrónico. Era increíble pero había recibido 50 mensajes en apenas dos días, un récord para mi poco utilizado correo electrónico.
Comencé a mirar, Camila, Ariadna, Bryan, Zecil, Mark...y seguía la lista de nombres varios, hasta que comencé a darme cuenta, que había un nombre que no hacía más que repetirse, "Gilvert".
Decidí leer y contestar los mensajes, casi todos decían las mismas cosas "¿Cómo estás?", "¿Que tal la mudanza?","¿Cómo es tu nueva escuela?" y bla, bla, bla...
Había algunos, cómo el de Zecil, mi mejor amiga, que era más sincero y simplemente me contaba cotilleos y me advertía de que o le daba mi número de teléfono o me mataba, lo que no pudo evitar sacarme una sonrisa. O, también, el de su novio Bryant, el cual me hablaba de lo fantástico que sería irme a visitar, conocería nuevas chicas, nuevos, chicos, sitios nuevos...hasta me gastab bromas cómo si estuviese allí enfrente de él hablando, sin duda eran grandes personas. (por ejemplo una de las bromas era la de conocer nuevas chicas, ya que "estaba aburrido de siempre las mismas". Y en cambio no podía separarse de Zecil...)
Que bonito y empalagoso es el amor, no pude evitar pensar sólo de recordarlos.
Cuando me día cuenta ya eran las dos y media, y Alec ni si quiera había venido a avisarme. Esperaba que me molestase al rededor de las dos, pero ni se había dignado a venir.
Apagué la pantalla del ordenador y bajé indignada.
Me acerqué a lasala y entonces lo comprendí. Me entró la risa, quise aguantarme, pero estallé en carcajadas. Tuve que salir de la habitación, y entonces escuché un gemido a mi espalda.
-¿Que te pasa? - preguntó una voz ronca.
-Na-na-nada - dije tratando de aguantar la risa sin éxito.
Alec se levantó y se miró al espejo, entonces algo molesto me dijo mientras miraba la hora:
-Vayamos a comer.
Cuando pasó a mi lado me fulminó con la mirada pero era demasiado gracioso como para que parase de reir.
..."
______________________________

Anotaciones:
* Arguiñano: Referido a Karlos Arguiñano Urkiola; es un cocinero, presentador de televisión, actor y empresario español. Es muy popular en España desde comienzos de los años noventa por sus programas de cocina en televisión, realizados, primero, en el canal público y, después, en el canal privado Telecinco, donde presenta en la actualidad Karlos Arguiñano en tu cocina.

P.D.: Me he dado cuenta que escribo más comentarios personales que historias, xD, Gracias por haber llegado hasta este punto de la lectura y disfrutad de un feliz y relajante verano ^^

viernes, 2 de julio de 2010

Changin' my life - Confidence

Antes de seguir con lo de siempre otro parón dedicado a uno de mis amores, de lo cual hace poco me di cuenta que, sin ella, no duermo, no vivo, no bebo, no como; nada puedo hacer, no se puede evitar...pero es la realidad, más de la mitad de mi vida la he pasado con ella, esa amiga que en los malos momentos, en los buenos, en los más vergonzosos  o en los más alegres compartió todo conmigo, aquella que me consigue la felicidad, el recuerdo, la añoranza, y mis más profundos sentimientos se vean débiles ante todos, esa gran compañera a la que tanto aprecio...la música.... Gracias por enseñarme a ser como soy, por dejarme vivir y soñar, porque "sin ti no soy nada" porque en cada pensamiento no puedo evitar tenerte presente, aunque sea una melodía aparece en mi cabeza, mi más amada y querida protectora, quien más me comprende y ayuda.

Esta canción es de un grupo, que al parecer ya se deshizo, pero que aún a pesar de todo me gusta, no sé muy bien que es lo que dice, pero lo que importa para mí es la cantidad de momentos que he vivido escuchándo esta melodía en mi cabeza.
changin' my life - confidence


rarara... demo ne


rarara... demo ne



kizuato wa wasurenai tame

karada ni kokoro ni nokoshitsudzuketeru

itasa wo tomonai wakatta koto wa

nido to kurikaeshi wa shinai deshou

dou?



demo ne dareka wo shinjiru koto ga ima

jibun-jishin shinjirareru akashi ne

mou ichido mou ichido shinjitai

kako wa kako konna namida mo iranai



koujichuu no ASUFARUTO ni tatasareteru

mitai ne ikiru tte koto wa

arukidasu tte angai muzukashii

tachidomareba sugu katamaru kara hora



itsumo utagainagara mayoinagara

ame no naka jibun no michi sagashiteta

yagate anata ni tadoritsuku no

asu no asa donna kasa mo mou iranai



kanashimi yokubou uragiri zasetsu

yukikau kousaten

massugu susumu wa anata no hitomi no oku ni

aru aoshingou mitsumenagara kitto



anata wo shinjiru koto ga ima

jibun-jishin shinjirareru koto dakara

mou ichido mou ichido shinjitai

kako wa kako kyou no namida mo iranai



hito wa naze kotoba wo mochi warai kanashimu no

mou ichido sukoshi kangaete mite

koi no you ni umaku ikanai



hito wa naze kotoba wo mochi

mou ichido sukoshi kangaete mite



hito wa naze kotoba wo mochi

mou ichido sukoshi kangaete mite