Licencia

Creative Commons License
Lo escrito en "Rincón de lectura (mis historias)" by Shiroki is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-Compartir bajo la misma licencia 3.0 España License.
Based on a work at unsuspiro-on-mind-shiroki.blogspot.com.

martes, 14 de diciembre de 2010

Lembranza...

O asubío da noite murmuraba ao meu carón. Xa fixemos o aniversario, o terceiro para ser máis exactos.
Aínda bótoo en falta, pero non creo ser precisamente a persoa máis afectada.
"Isto pasa a diario", pensa a xente, pero aínda agora, cada noite penso nel, cada noite creo que estame a ver, que estame controlando, vixiando que todo o faga ben. Desde as sombras da noite, desde a luz da Estrela polar, alí está el. Có seu doce e cariñoso sorriso, co seu mirar cristalino, cheo de felicidade, cos seus nevados cabelos, coa súa face arrugada, pero sempre, sempre, sempre, có seu inmenso cariño e amor.
Pode paracer tonto, unha simple e absurda "entrada de blog" pero isto, simplemente necesitaba dicilo; gustaríame berralo, pero non me atrevo, gsutaríamelo dicirllo a alguen, pero a miña voz non sairía ou mesmo temblaría. Temeraria de saír, indefensa ante os pensamentos dos demáis.
Como a miña existencia temerosa da vida, non pode evitar, camiñar polo que aparenta ser noite e ter que aferrarme a un medo que me encolle a alma, que se leva o meu celme.
"¡Quérote!", "¡Bótote en falta!", son simples frases que calquera pode dicir ou mesmo pensar sen sentilas. Pero eu, entre esta cortina de lágrimas, volverei a ser forte, volverei a desexar que sigas ben, ao igual que nós estámolo facendo ben.
Síntoo, pero non o pode evitar. Estas lágrimas que agora estanse a escapar dos meus ollos non son nada máis que de pesar de saber que non estás aquí, aínda que nesta ponte fixesen tres anos, eu síntoche na milla alma como se houbese sido onte que estiveramos hablando.
Quizáis esperei demasiado para poñer isto, pero quizáis foi o mellor esperar ao tempo no que as miñas forzas non flaqueen cando decida berrar que es unha parte de min, que es un dos que me fixeron tal como son hoxe en día.
Por estar sempre ao meu carón, GRAZAS. Por apoiarme sempre, GRAZAS. Por haber derramado tantas lágrimas, PERDÓAME...

viernes, 10 de diciembre de 2010

Amo este videoclip, jajaja



Jajajaa, con este video doy  por fin señales de vida, volveré a escribir esperemos que pronto ;P

domingo, 29 de agosto de 2010

Cuarto

Portas abertas, entra unha muchedumbre. Ninguén sabe quen chegara antes, todos corren, voan.
Desexan chegar primeiros, desexan que non teñan postos controis, desexan que o simple desexo de velos, sexa máis que suficiente para consguilo.
Volvense a abrir outras portas. Voltan de novo as carreiras, corre pra aqui, corre pra alá. Pero ninguén sabe quen será o primeiro.
Un cuarto, aberto cuarto, corre a xente, voan, pero só unha persoa chegará. As demais, felices pola enrada, desilusionadas por non chegar, vivirán felices o momento que tan anhelado chega a comezar.
As luces saen do escenario, o primeiro grupo comeza, a xente chease de emoción, todos bailan, bailan sen saber quen o fará mellor, pero xa non compiten, agora teñen todos o mesmo propósito, disfrutar, pasalo ben e admirar a beleza do xogo de luces, da posta en escea dos seus ídolos, das bombas de humo, do confeti, do corpo de baile...e incluso eles, dende o máis baixo d'esa nube seguen o compás e os pasos do corpo de baile.
Felices como nunca, un momento único. Peleas por baquetas, por ver a quen está mirando realmente, por saber que cnación interpretará.
Pero ante todo esto, hai algo que realmente úneos, e é o desexo de ver ao seu esperado e ansiado grupo de música, aquel que sin dúbida algunha fará a mellor presentación, aínda que as outras fosen mellores, polo simple feito de ser ELES.
A emoción percorre as veas, a tristeza comeza a actuar. Sabes que só quedan dúas cancións....unha...pero sempre está a salvación da xente, ese recurso que sempre emociónate , roubate as lágrimas, obrigándoas a sair. o fantástico e maravilloso momento do tan coñecido fenómeno "bis"
Todo corre, nada permanece, todo avanza e a noite remata, sabes que non o esquenceras nunca, sabes que nunca, endexamais, podrás agradecerlle ás túas compañías o suficiente como o desexas, porque ese momento máxico, no que a música roza os teus sentimentos expoñéndoos ante todos, e pode tocar o ceo das estrelas, sabes, que nunca o que fagas será suficiente porque o teu agradecemento, vai por riba do que poida pasar na túa vida.

viernes, 13 de agosto de 2010

Pájaros en la cabeza IX

Bueno, después de mucho tiempo sin continuar aquí viene la siguiente entrega de Pájaros, esta vez esperaré escribir, más... ^^, o al menos eso intentaré, jajajaja

_____________________________________________
"...
Aunque parecía absurdo, Alec se había quedado dormido viendo deportes, algo inimaginable, pero ahí no estaba el quid de la cuestión, si no en que su posición era tan extraña como indescriptible.
Decidimos comer, por fin, tratando de olvidar el asunto de su postura para dormir.
Cuando acabamos la silenciosa comida entre mis pequeñas carcajadas reprimidas y sus fulminaciones de mirada, fuimos juntos al salón, y nos sentamos, cada uno en un sillón.
Los segundos pasaban cada vez más insoportables así que decidí marcharme, pero, cuando me disponía a hacerlo él habló.
- ¿Porqué te reiste tanto por cómo dormía?
Mi cara debió ser un poema para él. No tenía una respuesta clara, era...dificil de explicar.
-Nada, nada, déjalo....-traté de buscar una excusa lo más rápido posible- no lo entenderías... - intenté desviar la conversación.
Salí casi corriendo mientras el estaba abriendo la boca para poder gritarme algo....sólo que me encerré rápidamente en mi habitación por lo que no pude escuchar lo que quería decirme, supongo que por suerte.
Estuve respasando anotaciones de los estudioss, escuchándo música, pero mi concentración era nula, no podía parar de pensar en la cara que tenía mientras dormía.
Unos leves golpes en las puertas lograron que mi atención se desviara hasta la puerta entonces vi como se abría y atravesaba mi habitación mi hermanastro.
Sentí como si mi corazón fuese a estalllar, traté de respirar, pero me costaba...
Alec cerró la puerta nada más entrar y se dirigió a mi cama, dónde se sentó.
Continué como si estuviese estudiando, aunque se dificultaba al notar la constante y fija mirada de Alec en mi espalda. De vez en cuando giraba un poco mi cabeza para ver si seguía allí, y, como no, no me defraudaba, incansable, continuaba allí, torturándome, mirándome ciegamente, mirándome fijamente.
Podeis pensar que estoy loca al decir ciegamente, pero era...como si realmente no me mirase, mantenía sus ojos en mí, pero no aparentaba estar mirándome a mi, parecía como si me pudiese atravesar con la mirada.
Cansada, aburrida y agobiada al tenerlo allí, decidí preguntar:
-¡¿Qué?!
-No, nada, déjalo, no lo entenderías. - hizo burla de mis palabras anteriormente dichas, mientras sonreía forzadamente.
-Boh...- mostré mi indignación pero comprobé que me seguía mirando fijamente.
-¡¿Pero se puede saber que ocurre?! - pregunté casi gritando.
-Ya te dije que no me pasaba nada - dijo poniéndo una cara inocente.
Furiosa me levanté y me planté enfrente de él.
-¿Me lo vas a decir de una vez o te largas? - exasperada puse mi voz más amenazante.
Entonces, para mi sorpresa él, Alec, rió y tirándome de un brzao me tumbó sobre mi cama, justo a su lado.
Mi cara enrojeció al instante...él en cambio, actuó despreocupadamentey se echó hacia atrás quedando tumbado justo a mi lado.
-Sé que no me dirás porqué te reías...pero me gustaría que confiases más en mí... - dijo tristemente en un susurro - Sé que a lo mejor no soy la persona más confiable del mundo, y mucho menos la más buena, pero, en serio, me gustaría servirte de apoyo, ya que yo no lo tuve cuando me trasladé aquí...y yo... - dudó al continuar - realmente lo habría necesitado... - finalizó, un poco amargado por ello.
Me incorporé en la cama, quedando sentada, y le miré fijamente a la cara, tenía la mirada perdida en dirección a la ventana.
-Así que ya sabes - dijo más alegremente mientras él también se incorporaba en al cama, y, mientras despeinaba mis cabellos añadió - si necesitas algo, cuenta con tu hermano mayor para lo que sea.
Sonriendo, desapareció de la habitación.
Me volví a tumbar en la cama, mi corazón estaba desenfrenado, y al mismo tiempo dolido, no sabía que hacer... las horas pasaron más rápido de lo que esperaba mientras estaba tumbada, así que cuando fui consciente de estar tumbada, escuché el ruido de la puerta, debían ser Tiara y papá, que acababan de regresar, pero...¡¿ya era de noche?!,¡si a penas acababa de comer hacía un rato!
 Bajé a saltos las escaleras y lso vi allí, en el recibidor, ambos muy pálidos, con los ojos rojos, cansados...y me vi en la obligación de preguntar:
-¿Que es lo que ha ocurrido?
-Y no nos vengais con que es cosa del cansancio. - añadió una voz a mi espalda.

"la luz, el sol, todo es tan puro, que mi negrura no será nada más que tu sombra, o no por el momento...dijo aquella extraña gaviota"

Una vez que estuvimos todos en el salón, nos contaron lo que pasaba, esta mañana le había dado un ataque al corazón a mi abuela, mi abuelo, del susto, mientras bajaba por las escaleras resvaló y se había abierto la cabeza, por suerte una vecina al escuchar mucho ruido había llamado a la policía, y estos, a su vez, cuando aparecieron y pudieron entrar a la ambulancia.
Llegaron demasiado tarde. Los abuelos habían fallecido antes de que llegase la ambulancia.
Al parecer, papá y Tiara no querían contárnoslo por miedo a nuestra reacción, me refiero, no cómo habían muerto, simplemente nos querían decir que habían muerto, una vez que estuviese confirmado, claro está.
No habría funeral, simplemente, velarían toda la noche por ellos.
Las lágrimas brotaban de mis ojos, mis abuelos, aquellas personas a las que casi quería más que a mis padres, me habían cuidado. criado y mimado, no podía pensar que se hubieran ido, no para siempre.
Unos fuertes brazos me arroparon y acurrucada en ellos lloré. No eran nada más ni nada menos que los Alec, que mientras me sostenía delicadamente entre sus brazos trataba de demostrarme, que lo tenía allí, como mi pañuelo.
Logré conciliar el sueño, aunque no con poco esfuerzo, entonces volví a ser consciente de que al levantarme por la mañana empezaría una nueva vida, nadie sabría de la muerte de mis abuelos, por lo que no necesitaba quedarme en casa descansando como habían sugerido tanto papá como Tiara.
No podía hacerlo, si no me deprimiría al volver a pensar en ellos. O no por ahora...
..."

jueves, 8 de julio de 2010

Terceiro

Como as ondas do mar a euforia chegou á miña vida. Víache pasar cun sorriso na mirada, os teus actos, todos eles os tiña presente, na miña mente, nos meus pensamentos, no meu día a día.
Cando chagaron as vacacións o meu corazón entristeceu, pensei que non che volvería a ver hasta o comenzo do próximo curso, pero equivoqueime.
Tódolos días víache, có teu sorriso, coa tu doce mirada color chocolate e o teu fermoso cabelo cortado recientemente.
Pensei que che esquecería, pero equivoqueime, para o meu ben ou para o teu mal atopábache en tódolos rincóns, eso sí, os que pertencían á miña cabeza. Namoreime, pouco a pouco nun pequeno espezo de tempo, pero as túas incontables accións de amabilidade hacia mí cheáronme ata o punto do desbordamente, cando  quixen para xa eras o único no que pensaba.
A xente dicía de ti, dicía de min e dicían de nós. Pero eu sempre lembrareite negándoo cun sorriso, mentres me mirabas.
Atopeite, na realidade de todos durante as vacacións, pero pensei que non era certo. Cada día que pasaba máis apaixonado era o que sentía, creí que morrería, pensei que afogaría no amor que sentía por ti, pero por sorte puden saír a salvo.
As miñas amizades, aquelas nas que tanto empeño puxera para manterme sen apariencia de dor, superon ver no meu interior, algo ó que non acostumeime ata agora.
Cada día, penso en ti, pensaréi en ti ó igual que pensaba antes de ti.
Aínda que pase a máis longa tormenta, aínda que todo iso ocorra, por canta máis auga entre no meu peito, en lugar de diminuir, aumentará.
Porque non todo o auga é bon, nin tampouco é malo, simplemente é.
Cómo a efímera felicidade desaparece en ti e comeza na persoa á que eu máis amo. Porque non todo o que xa choveu logrará que cómo o Miño os meus sentimentos por ti sexan arrastrados cara o mar.
Por iso, e por moitísimo máis que gardarei con agarimo, por todo, non che olvidarei endexamais.


ADVERTENCIA - Este texto fue escrito después de estar leyendo mucho manga shoujo (historias de amor)

sábado, 3 de julio de 2010

Pájaros en la cabeza VIII

Bueeeeeeeeeeeeeeeeno, como de costumbre, mi vagancia es máxima, pero debeis comprender, estoy de vacaciones T^T
Así que...como no sorprenderme que siendo yo tan vaga como soy, ya estemos a punto de llegar al décimo capítulo o a la décima entrega (más acertada esta última denominación)
Para aclarar las dudas de Alemi, tranquila, no es mi intención dejar de escribir, aunque me veo en la obligación de negarte que sea "tan magnífica" ¬¬. Y aún así, tantas señales mando de dejar de escribir? xD
Gracias por leer cada publicación que hago, me llena de emoción ver que cada día me seguís comentando y que sigais mi blog incondicionalmente, sobre todo después de observar que soy vaga hasta más no poder.
Y antes de nada, un comentario por el cual creo que actualmente soy fan de una escritora, aunque yo la conocí por ser la creadora de la trama de un manga, me parece adecuado nombrarla al desbaratarme todos los planes y aún así hacer un shojo en toda regla, xD, y ella es...  Miyuki Kobayashi  y quien quiera decir algo en su contra....se las verá conmigo, xD
Disfrutad la entrega ^^
______________________________

"...
Abrí los ojos. Un cuervo negro apareció por mi mente. ¿Porqué no aparecían más que pájaros por mis sueños? Eran distintos cada vez, porque aún a pesar de ser la misma clase de pájaro...era capaz de diferenciarlo... algo que me parecía increíble para ser "yo".
Arranqué las sábanas de la cama, mi cuerpo sudaba por completo, últimamente las temperaturas habían subido mucho... o al menos eso aparentaba en mi cuarto.
Salí al pasillo. Olía a café mezclado con vainilla y unas tostadas con mermelada de fresa. ¿Increíble, cierto? Pero todo se decía a la costumbre, estaba cocinando papá, porque era lo que siemrpe, desde que era muy pequeña, me hacía para el desayuno.
Me metí en el baño, me aseé digamso que "lo justo" y bajé casi corriendo en dirección a la cocina, allí se encontraba el recién duchado Alec, el nuevo "chef" Alphonse y para mi sorpresa la agotada Tiara.
-Buenos días - saludé tratando de aparentar estar lo más despierta posible.
-Buenos días "bella durmiente" - se burló papá de mí. A lo que Alec aceptó como comentario adecuado, al atragantarse con el café mientras se reía.
Y en cambio Tiara sonrió debilmente.
Papá me puso en la mesa una taza llena de café y un plato con un par de tostadas, lo que me sorprendió por lo raro del asunto.
Me senté mientras le agradecía a papá, vengándome por lo de antes:
-Gracias Arguiñano* - y volví a notar cómo Alec se atragantaba de la risa. Cuando paró de reir, por fin pregunté - ¿Que es lo que ocurre Tiara?, se te nota muy cansada.
-Verás, cariño... - comenzó papá, pero tras la fulminación de Tiara se calló.
-No es nada grave, sólamente es el estrés...nada importante. - y sonrió tratando de tranquilizarme.
Continuamos con el desayuno. Rico y delicioso, cómo siempre. A ver, no es que resultase difícil de hacer ese desayuno, pero papá le daba un toque, que lo hacía especial.
Cuando ya acabamos retiré mi plato y lo puse en el lavadero mientras papá decía cómo si fuese la música de ambiente:
-Bueno, chicos, portaros bien que hoy no vamos a venir hasta la noche Tiara y yo, tenemos que arreglar unos asuntos...
-Ya os dejé la comida hecha, sólo es calentarla -añadió Tiara con una voz amable.
A los pocos minutos de esta breve conversación desaparecieron con el coche dejándonos así, sólos, a Alec y a mí.
Éste cogió un bol que llenó de palomitas y se tumbó en el sofá poniéndose a ver un partido de fútbol que había grabado. Cuando me vio parada en la puerta me dijo:
-¿Te apuntas?
A lo que yo contesté:
-Avísame cuando vayas a comer.
Y así fue cómo subí a mi cuarto, reordené mi habitación y, ya finalmente, encendí el ordenador.
Lo primero que hice fue ponerme a llorar, ¿extraño, no? Pues la verdad era algo común teniendo en cuenta que mi fondo de pantalla no era nada más y nada menos que una foto en la que salíamos papá, mamá y yo. Los tres sonrientes. Mamá con sus largos y brillantes cabellos morenos, con sus ojos llenos de alegría y vitalidad, cuando aún estaba viva.
Mis lágrimas caían, incesantes, desde su muerte no había utilizado este ordenador, de hecho, papá y yo habíamos decidido guardarlo, ¿cómo había acabado aquí?
Lo siguiente que hice, después de admirar la belleza de mi madre y la juventud de mi padre, fue cambiar la imagen. Puse uno de estos fondos que te vienen dados ya por el sistema operativo. Lo siguiente fue desesperarme por la lentitud y a continuación, abrir mi correo electrónico. Era increíble pero había recibido 50 mensajes en apenas dos días, un récord para mi poco utilizado correo electrónico.
Comencé a mirar, Camila, Ariadna, Bryan, Zecil, Mark...y seguía la lista de nombres varios, hasta que comencé a darme cuenta, que había un nombre que no hacía más que repetirse, "Gilvert".
Decidí leer y contestar los mensajes, casi todos decían las mismas cosas "¿Cómo estás?", "¿Que tal la mudanza?","¿Cómo es tu nueva escuela?" y bla, bla, bla...
Había algunos, cómo el de Zecil, mi mejor amiga, que era más sincero y simplemente me contaba cotilleos y me advertía de que o le daba mi número de teléfono o me mataba, lo que no pudo evitar sacarme una sonrisa. O, también, el de su novio Bryant, el cual me hablaba de lo fantástico que sería irme a visitar, conocería nuevas chicas, nuevos, chicos, sitios nuevos...hasta me gastab bromas cómo si estuviese allí enfrente de él hablando, sin duda eran grandes personas. (por ejemplo una de las bromas era la de conocer nuevas chicas, ya que "estaba aburrido de siempre las mismas". Y en cambio no podía separarse de Zecil...)
Que bonito y empalagoso es el amor, no pude evitar pensar sólo de recordarlos.
Cuando me día cuenta ya eran las dos y media, y Alec ni si quiera había venido a avisarme. Esperaba que me molestase al rededor de las dos, pero ni se había dignado a venir.
Apagué la pantalla del ordenador y bajé indignada.
Me acerqué a lasala y entonces lo comprendí. Me entró la risa, quise aguantarme, pero estallé en carcajadas. Tuve que salir de la habitación, y entonces escuché un gemido a mi espalda.
-¿Que te pasa? - preguntó una voz ronca.
-Na-na-nada - dije tratando de aguantar la risa sin éxito.
Alec se levantó y se miró al espejo, entonces algo molesto me dijo mientras miraba la hora:
-Vayamos a comer.
Cuando pasó a mi lado me fulminó con la mirada pero era demasiado gracioso como para que parase de reir.
..."
______________________________

Anotaciones:
* Arguiñano: Referido a Karlos Arguiñano Urkiola; es un cocinero, presentador de televisión, actor y empresario español. Es muy popular en España desde comienzos de los años noventa por sus programas de cocina en televisión, realizados, primero, en el canal público y, después, en el canal privado Telecinco, donde presenta en la actualidad Karlos Arguiñano en tu cocina.

P.D.: Me he dado cuenta que escribo más comentarios personales que historias, xD, Gracias por haber llegado hasta este punto de la lectura y disfrutad de un feliz y relajante verano ^^

viernes, 2 de julio de 2010

Changin' my life - Confidence

Antes de seguir con lo de siempre otro parón dedicado a uno de mis amores, de lo cual hace poco me di cuenta que, sin ella, no duermo, no vivo, no bebo, no como; nada puedo hacer, no se puede evitar...pero es la realidad, más de la mitad de mi vida la he pasado con ella, esa amiga que en los malos momentos, en los buenos, en los más vergonzosos  o en los más alegres compartió todo conmigo, aquella que me consigue la felicidad, el recuerdo, la añoranza, y mis más profundos sentimientos se vean débiles ante todos, esa gran compañera a la que tanto aprecio...la música.... Gracias por enseñarme a ser como soy, por dejarme vivir y soñar, porque "sin ti no soy nada" porque en cada pensamiento no puedo evitar tenerte presente, aunque sea una melodía aparece en mi cabeza, mi más amada y querida protectora, quien más me comprende y ayuda.

Esta canción es de un grupo, que al parecer ya se deshizo, pero que aún a pesar de todo me gusta, no sé muy bien que es lo que dice, pero lo que importa para mí es la cantidad de momentos que he vivido escuchándo esta melodía en mi cabeza.
changin' my life - confidence


rarara... demo ne


rarara... demo ne



kizuato wa wasurenai tame

karada ni kokoro ni nokoshitsudzuketeru

itasa wo tomonai wakatta koto wa

nido to kurikaeshi wa shinai deshou

dou?



demo ne dareka wo shinjiru koto ga ima

jibun-jishin shinjirareru akashi ne

mou ichido mou ichido shinjitai

kako wa kako konna namida mo iranai



koujichuu no ASUFARUTO ni tatasareteru

mitai ne ikiru tte koto wa

arukidasu tte angai muzukashii

tachidomareba sugu katamaru kara hora



itsumo utagainagara mayoinagara

ame no naka jibun no michi sagashiteta

yagate anata ni tadoritsuku no

asu no asa donna kasa mo mou iranai



kanashimi yokubou uragiri zasetsu

yukikau kousaten

massugu susumu wa anata no hitomi no oku ni

aru aoshingou mitsumenagara kitto



anata wo shinjiru koto ga ima

jibun-jishin shinjirareru koto dakara

mou ichido mou ichido shinjitai

kako wa kako kyou no namida mo iranai



hito wa naze kotoba wo mochi warai kanashimu no

mou ichido sukoshi kangaete mite

koi no you ni umaku ikanai



hito wa naze kotoba wo mochi

mou ichido sukoshi kangaete mite



hito wa naze kotoba wo mochi

mou ichido sukoshi kangaete mite

domingo, 20 de junio de 2010

Historia de Gilvert y Mia, Pájaros en la cabeza (secuela)

Como sé que no os gusta Gilvert, necesito explicar lo que realmente le sucede, para eso creo esta secuela (además de como disculpa por tanta tardanza en escribir, en genral ^^. Espero que os guste :3

Apenas tenía seis años cuando pude verla por primera vez. Resplandecía, brillaba, era como un ángel.
Sus largos cabellos le llegaban hasta la cintura, su profunda mirada era verde esmeralda, su amable sonrisa relucía y su pequeña estatura y esbelta figura la hacían el ser más hermoso visto en mucho tiempo.
Desde ese momento en que la vi, decidí acercarme y declarle mi amor. Pero cuando traté de decírselo, algo surgió en mi estómago, impidiéndome hablar con coherencia.
Ella lentamente se acercó, como un diamante su belleza inundaba mis pulmones.
Y simplemente se posó delante mía, como el sol al cielo y sonriendo dijo:
-Seamos amigos, ¿de acuerdo? - Dijo inquisitivamente - Yo me llamo Mía... ¿y tú?
-G-g-gilv-v-v-ert - Me costó pronunciarlo, estaba tan nervioso y feliz. La chica más hermosa que nunca había visto decidía hablarme.
Desde entonces nos hicimos inseparables. Éramos como uña y carne, pero a los doce decidió que también estaba bien tener amigas.
Me dejó tirado, no podía evitarse, era su naturaleza, ser sociable, pero mientras ella lo era, cada vez que hablaba con alguien que no fuese yo mi pecho se apretaba, me empezaba a costar respirar. Así que un día decidí dejarla ir. Enamorarme de alguien que sí me correspondiese.
Empecé a salir con una chica que me preguntó de ser su novio a mitades de nuestro sexto curso. Y, por supuesto, acepté. No era más que el principio de mi plan de olvido.
Pero, no se podía evitar mi mirada se iba hacia ella, y esa chica con la que empezara a salir, decidió cortar conmigo debido al poco caso que le hacía.
Mi existencia continuó de forma semejante, sólo que es ta vez, ella, Mía, decidió volver a hablarme un poco más de lo normal y comenzó a contarme sus problemas, sobre todo los amorosos.
Cada vez que oía la historia de un chico que le gustase a ella y no le hacía caso...mi sangre hervía...no se podía evitar.
Pero sin dudarlo, el peor día fue cuando el profesor de historia advirtió a la clase que Mía se mudarí al finalizar la semana.
El mundo se me vino encima. Quise ser el aire, para poder seguirla allá dónde fuese.

martes, 15 de junio de 2010

Agradecimientos a las novedades ^^

Hola a todos ^^
como bien sabreis he modificado mi aspecto habitual del blog, si lko notais o noto muy incómodo acabaré por hacerlo retornar a como estaba antes.
Antes de nada, como de costumbre agradecer vuestra compañía, como de costumbre, y disculparme por mi irregularidad.

Y ahora... a lo que iba ^^
Desde el lunes me he dado cuenta que sin duda esta está siendo la segunda mejor semana del curso, aún a pesar de los numerosos exámenes y el nerviosismo de acercarse el final, por lo que llevamos de semana no he tenido más que alegrías, que espero se prolonguen hasta este viernes ^^
Bien, para empezar, como estudiante de secundaria que soy, preocupada por los exámenes no han hecho los profesores más que darme buenas noticias referentes a notas, algo que me assutaba bastante.
Y hoy, se realizó un evento en mi instituto que consistía en una entrega de premios (al igual que un recital). Lo inesperado fue el premio obtenido en la categoría de narrativa, nada más y nada menos, que un segundo puesto.
Impresionada y encantada me gustaría felicitar a esta nueva generación de grandes músicos como pueden ser las chicas de mi curso a las que casi-obligué a hacer de coro o al fantástico pianista que tuvimos (a los cuales recompensaré por su maravillosa actuación con tan poco tiempo de preparación), también por suspuesto, a esa fantástica "chelista" (para que se entienda, xD) con la que pudimos disfrutar de maravillosas piezas de Bach, comenzando con la famosa pieza "Suite Nº1"
A ver si a partir del día 25 de este mes puedo volver al blog con total comodidad ^^

Felices futuras vacaciones y sobre todo, feliz semana ^^

lunes, 7 de junio de 2010

Pájaros en la cabeza VII

Hola a todos ^^
Bueno, espero que comprendais (especialmente Alemi) que por una serie de motivos (falta de inspiración, ganas, y necesidad de estudiar para los exámenes finales) no pude, ni quise un poco publicar.
Por así decirlo, tener a tanta gente pendiente (tampoco soys tantas, pero para mi soys casi un mundo) consigue...no desmotivarme, pero si me quita la inspiración, xD.
Además, me he dado cuenta que con presión no funciono bien y, además necesito un "echo" para ser capaz de escribir "decentemente", así que mil disculpas por dejarlo un poco tirado tanto el blog como el relato que, en serio, es de lo más largo que he logrado escribir, lo que me hace sentir muy orgullosa de mi pequeña ^^
Por cierto, otras nuevas noticias, xD. Había dejado por una temporada el fansub (no me vi capacitada para seguir con él por los mismos motivos) pero creo que volveré otra vez una vez que el curso acabe y trabajaré incontinuamente y desinteresadamente para ellos a partir de ahora ^^
Y una última cosa antes de e´sta séptima entrega, bueno, en realidad son dos, xD, me gustaría y me haría mucha ilusión, que a parte de Alemi, el resto también leyerais el resto de mi blog y, ya si que lo último, gracias Patri (Ailin) por seguir escribiendo esas maravillosas historias que tu ahces, en las cuales es impresionante lo bien que caracterizas a casi todos, como ves, desde otros puntos de vista a las gentes de tu alrededor (aunque siempre hay algún que otro fallo de personalidades que le dan ese toque... novelesco ^^) y lo bien que te manejas escribiendo, chica, que es una pena que nadie logre descubrirte porque eres realmente impresionante ^^

Disfrutad de esta nueva y para-nada-emocionante entrega de "Pájaros en la cabeza" ^^

_______________________

"...
caminé casi corriendo al lado de Alec, el cual tenía un semblante serio. Me fijé lo que pude en su cara, a parte de ese semblante serio, pude ver cómo le temblaban ligeramente  los labios. Se le notaba preocupado y pude ver en sus ojos...¿tristeza?...no, no podía ser eso, sería imposible....¿o no?
Fuera lo que fuese sólo sabía que las cosas no estaban bien entre nosotros y que tenía que decir algo para tranquilizarlo antes de llegar a casa.
Después de un ligero impulso de estos típicos "saltito-carrera" logré casi alcanzarlo y decidí comenzar el recital:
-A-Alec... -nada, no obtuve respuesta, seguía serio y frío caminando hacia delante - Alec - dije esta vez más confiada y elevando ligeramente el tono de voz, lo que consiguió exactamente el mismo efecto. Suspiré, ¿que más podía hacer para que me intentara escuchar? Sabíamos ambos que no se había parado no porque  no me oyera, no, eso no era, si no que se trataba de estar molesto conmigo. No pude contener la risa y entonces recordé. ¿Que es lo que mejor se puede hacer en estos casos? Ahí estaba la solución.
Di dos o tres pasos-saltos de aquellos hasta que lo adelanté me planté delante de él y lo miré seriamente. Caso omiso.
Segundo intento: di dos o tres pasos-saltos y esta vez con toda la poca fuerza que me caracterizaba agarré con fuerza su gran y larga mano.
De tacto suave, como se esperaba de Alec. Lo agarré con mis amnos, con ambas y empecé a tirar de él, para que al menos redujera la velocidad. Imposible, pensé. y entonces noté arder su mano...¿o era la mía? lo único que supe fue que no podía dejarla ir y entonces le dije casi gritando:
-¡Alec, por el amor de Dios, escúchame! - se giró impresionado y mirándome con una expresión de incredulidad -¡Gracias! -continué exaltada tratando de tranquilizarme.
Lo miré, nos miramos, serios ambos y, como de costumbré le entró la risa al ver mi seria expresión. Molesta por sus dulces carcajadas le di un débil puñetazo en su fuerte brazo, lo que hizo que explotara.
Entre lágrimas de risa trato de disculparse dicéndome:
-Perdóname, supongo que me pasé un poco...pero esque...ese maníaco, me sentí incapaz de protegerte, y eso me hizo sentir mal...no debí haber reaccionado así contigo, bastante tienes ya con la parte que te toca, ¿no? - y a modo de mostrar aprecio acarició mi cabeza consiguiendo que me despeinara.
Al no ver gran reacción en mi expresión, ya más serio añadió con una dulce e inocente voz de niño pequeño:
-Me...¿perdonarías? - y su expresión fue la más dulce de las expresiones, y sus gestos fueron los más adorables que nunca había visto hasta entonces, y entonces giré mi acalorada cara solté mi ardiente mano y murmuré un "que no se vuelva a repetir" enfurruñada.
Continuamos el camino ya más ameno, charlando y conversando, comentando sobre sus encantadoras amistades y sobre el pintoresco entorno.
Llegamos a casa dónde nos recibiron entre risas y un inesperable ambiente lleno de amor pasteloso y pesado Tiara y papá.
Entre carcajadas y amenas charlas cenamos y nos despedimos con un "no os acosteis muy tarde que mañan teneis que ir a clase" de ambos.
Subí las escaleras hasta llegar a la puerta de mi habitación. Con la pesadez de la necesidad de abrirla y despedirme del mundo hasta la mañana siguiente traté de demorarme lo máximo posible. Suspiré, ¿que podía hacer? era una intensa lucha entre mis párpados y ese horrible que llegaría en el mañana.

-Por mucho que mires la puerta si no la abres con las manos será imposible, tu mente a´n no se desarrolló tanto. - Me sobresaltó Alec susurrándome esta burla al oído.
Me giré molesta y pude ver su sonrisa en la cara. Para mi bien, o para mi mal el me acorraló en la puerta. Sólo tenía dos opciones o abrir la puerta y desprenderme de mi cansancio acumulado en la aparentemente cómoda y mullida cama o soportar las burlas de lo ocurrido en el día.
Sorprendentemente, con una cara de no comprender lo que pasaba Alec ayudó a mi cansancio abriéndome la puerta mientraas decía:
-Adelante, su real majestad, sus aposentos están listos para usar... -mientras me guiñaba un ojo.
Algo molesta entré y justo antes de entrar me apré a su lado y, en mi defensa, como buena hermana que soy, decidí darle un beso de buenas noches en la mejilla y cerrarle la puerta en las narices.

Quemaba, mi cara se deretía. ¿Cómo podía haber sacado tanto valor para darle un beso en la mejilla? Nunca había sido capaz, ni si quiera con papá, siemrpe me había avergonzado mucho ese tema. Pero con el único afán de burlarme le di un beso en su suave, pero fuerte mejilla. Sin duda había sido el mejor de los olores respirados hasta antes. Probablemente sería la loción que usaar después de las duchas, ddel afeitado o lo que fuera, pero tenía una fragancia....que supe reconocer en un futuro cómo la de Alec. Dulce, pero al mismo tiempo dura, masculina, fuerte, encantadora...
¿Que me pasaba para pensar de esa forma, tan obsesionada estaba? o esque simplemente ¿estaba nerviosa por el día siguiente que trataba de distraer a mimente de cualquier modo?

"El regreso al cielo, el camino hacia el sol, ese ínfimo, brillante y amado astro, provocará tu muerte, y entonces emprendió el vuelo ese majestuoso cuervo"

..."

4 y 26 - Pereza

Hace poco (bueno, relativamente poco) empecé a escuchar a este grupo español, que sin duda reclamaron mi atención por la facilidad para tocar sus canciones con la guitarra y también por alguna que otras de las frases de sus canciones, con un toque para nada fino nos relatan las realidades por las que probablemente vivieron, vivan, hayan vivido, o viven ^^ (que bien conjugo el verbo vivir, jajaja)
Y aquí de su último disco, a lo mejor no una gran canción ni la mejor canción que tengan pero si la que me ha llamado más la atención en esta temporada ^^

Disfrutadla, tanto o más que yo, por favor ^^

4 y 26 - Pereza

Ahora que todo va tan bien

Que hay dinero, y agotamos el papel

que somos portada

y de repente estamos buenos.

Y el jefe nosinvita a comer.

Que toco guitarras bonitas y caras

el taxi me trata de "monssieur"



Nosé quién eres, no dices nada

Todas las noches el timbrazo

me vuela de la cama

Y me desvelo y blasfemo a dios

y trato de arrancarte una palabra

pero me canso y te cuelgo.

Me levanto y cierro con llave la puerta de mi casa



Te veo fan fan fatal

perdida entre una niebla

de recortes de prensa

de fotos, con gafas o con ojeras

obsesiba,y un poco 6 6 6



Te veo con problemas,

esperando como cada noche

y cada día, no es mas que esto

Nada que yo pueda hacer

siempre lo mismoy me despierto

a las cuatro y ventiseis.



Y amigo, esto es lo que fué

ahora estoy seco;no tengo nada que perder

La gloria fué una pasada; ¡que bueno!

te cuento si se invita otra vez.



Amortigüé la resaca con mil noches de tralla

de años partió el último tren.



Tengo uana fuente, no sale nada

todas las noches que tu impulso me hace saltar de la cama

y me desvelo y lo intento...

trato de arrancarme una palabra,

pero me canso y me cuelgo.

Me levanto y camino a oscuras

como un fantasma



Condenado a vagar,

perdido entre una niebla

de recortes de prensa

de fotos pinchadas en la nevera, obsesivo y no de muy ver.

Buscandote a tientas, esperando una llamada

a las

CUATRO Y VENTISEIS



y cada dia nos es mas que esto,

nada que yo pueda hacer..

siempre lo mimso

y me despierto a las cuatro y ventiseis

Y cada día no es mas que esto,



y cada dia nos es mas que esto,

nada que yo pueda hacer..

siempre lo mimso

en la cuatro veintiseis.



Y cada día no es más que esto

a las cuatro y ventiesis.

domingo, 6 de junio de 2010

Segundo

Un suspiro das ondas do mar, achegase á miña cara.
A brisa do vento, o son das ondas e o chorar dos meus ollos, empapados, empañados.
O teu fermoso sorriso, miradas tras os cristais e a túa incontrolable mirada, unhas veces fogosa, outras, en cambio, apagada, aburrida, dura, fría, pero sobre todo silenciosa.
Adicábame a seguirte, tratando de ocultarme, os meus nervios ao verte, mirar a todos lados na túa búsqueda, búsqueda que deixei.
Non espero xa que tan si quera me mires, o único que busco é que me comprendas nese intre, cando víache pasar polos estreitos corredoiros e eu tiña que contenerme, cando mirábache e desexaba que me saudaras, cando inconsciente de ti por non saber o que pasaba pola miña cabeza facías acto, tras acto, ferindo o meu corazón, unha e outra vez,. sen descanso.
Agora miro o mar, revolto como o meu corazón enfurecido como a miña alma, bater contra as duras rochas, como cando eu loitaba có inmenso muro que limitaba o meu amor por ti.
Agora penso nos teus longos e roxos cabelos ondeando nesta brisa sorríndome, fermosa como ti sempre fuches, sorríndome, inocente de ti.

viernes, 28 de mayo de 2010

Anagke - Rubén Darío

Anagke
Y dijo la paloma:
Yo soy feliz. Bajo el inmenso cielo,
en el árbol en flor, junto a la poma
llena de miel, junto al retoño suave
t húmedo por las gotas de rocío,
tengo mi hogar. Y vuelo,
con mis anhelos de ave,
del amado árbol mío
hasta el bosque lejano,
cuando al himno jocundo
del despertar de Oriente,
sale el alba desnuda, y muestra al mundo
el poder de la luz sobre su frente.

Mi ala es blanca y sedosa;
la luz la dora y baña
y céfiro la peina.
Son mis pies como pétalos de rosas.
Yo soy dulce reina
que arrulla a su palomo en la montaña.

En el fondo del bosque pintoresco
está el alerce en que formé mi nido;
y tengo allí, bajo el follaje fresco, 
un polluelos sin par, recién nacido.

Soyla promesa alada,
el juramento vivo;
soy quien lleva el recuerdo de la amada
para el enamorado pensativo.

Yo soy la mensajera
de los tristes y ardientes soñadores,
que va a revolotear diciendo amores
junto a una perfumada cabellera.

Soy el lirio del viento.
Bajo el azul del hondo firmamento
muestro mi tesoro bello y rico 
las preseas y galas;
el arrullo en el pico,
la caricia en las alas.

Yo despierto a los pájaros parleros 
y entonan sus melódicoscantares;
me poso en los floridos limoneros
y derramo una lluvia de azahares.

Yo soy toda inocente, toda pura.
Yo me esponjo en las ansias del deseo,
de un roce, de un rumor, de un aleteo.

¡Oh inmenso azul! yo adoro
tus celajes risueños,
y esa niebla sutil de polvo de oro
donde van los perfumes y los sueños.

Amo los velos tenues, vagarosos, 
de las flotantes brumas,
donde tiendo a los aires cariñosos
el sedeño abanico de mis plumas.

¡Soy feliz! Porque es má la floresta,
donde el misterio de los nidos se halla;
porque el alba es mi fiesta
y el amor mi ejercico y mi batalla.

Feliz, porque de dulces ansias llena, 
calentar mis polluelos es mi orgullo;
porque en las selvas vírgenes resuena
la música celeste de mi arrullo.

Porque no hay una rosa que no me ame, 
ni pájaro gentil que no me escuche,
ni garrido cantor que no me lleve.

-¿Sí?, dijo entonces un gavilán infame
Y con furor se la metió en el buche.

Rubén Darío

miércoles, 19 de mayo de 2010

Primeiro

As ondas da túa mirada fixéronme caer en picado, o teu doce sorriso, a túa elegante cabeleira que lisa e longa baixaba polo teu costado e máis pegábaseche á cara. Cabelos, brillantes coma os raios solares, fríos como o teu mirar, roxos coma sempre...Seducindo ás túas coloridas meixelas e engatusando ós teus fervientes labios, labios como pétalos dunha rosa, carmín pintado.
O desexo corroíame, xa non puiden aguantar máis, ti, có teu inocente e alegre sorriso, coa túa impresionante bondade, impresionante como as túas curvas que a todos nos volvían tolos.
Ti, dona dos meus sentimentos, hermosa e traicioneira, aparecías noite tras noites nos meus máis profundos soños.
Cada día, o teu semblante mirábame con máis desprecio, cada día, eras máis fría, os teus ollos acabaron por morrer, ao igual que os teus saúdos, que lentamente desapareceron xunto que teu sorriso, cada vez máis duro, frío e insensible. Cada vez que me lembro, non comprendo como non te rescatamos antes da túa escuridade, canto tempo estiveches perdida en ti mesma, cantas veces reclamaches a nosa axuda.

miércoles, 5 de mayo de 2010

El color de las flores

Las flores sonrientes, al sol de rayos transparentes, cálidos, amables.
Cuando las veo el alma se me sobrecoge, no puede evitarse, ya que sus vívidos colores, tras las nieves de enero dejan paso a la hermosa primavera de los mil amores.
Piensas inconscientemente que bello es sentir ese dulce y embriagador aroma a primavera, piensas que no hubo nada mejor que ver la nieve convertirse en dulces rosas, naranjas, rojos, amarillos colores flores.
Amadas flores, que esperan ansiosas los cambios de las personas, mientras notan su vida marchitar. Desean no morir, desean vivir más que tú, más que yo. Desean que si derramas una lágrima, no sea tristeza, sea un desbordamiento de felicidad. Entran por los ojos y por tu nariz, entran por tu mente.
Te invade el deseo de la felicidad, pero cuando miras a lo lejos, sólo ves la nieve, que inconscientemente sigue a pesar de estar ya entrados en mayo, no fue consciente del cambio...no fue consciente o no quiso.
Iusiones de niños, ilusiones de adulto, ilusiones de primavera, ilusiones de flores, esperan ansiosos el paso de la nieve a primavera, porque la felicidad, efímera cómo es, con tan poco como una colorida flor, yo la conseguí.

____
En recuerdo a todas las primaveras pasadas con mis amistades, las cuales tan felices me han hecho día tras día (ansiosa de estrenar mis pamelas xP)

martes, 20 de abril de 2010

Megaherz - Ja Genau

 Megaherz - Ja genau

 Megaherz - Si, exacto

Ja genau, ich bin der eierlose Heuchler
Si, exacto, soy la hipócrita eierlose
Ja genau, ich bin das bodenlose Fass
Sí, exacto, soy el fondo del barril
Ja genau, ich bin dein lebenslanger Täuscher
Si, exacto,  soy la impostora de tu vida
Der dich verletzt und den du gerne hasst
El daño que te gusta odiar

Ja genau, ich bin die käufliche Hure
Si, exacto, soy la puta venales
Ja genau, ich mach die Beine breit
Si, exacto, hace mis piernas anchas
Ja genau, ich bin 'ne hässliche Furie
Si, exacto, soy la fea furia 'ne
Die dich infiziert mit ihrer Grässlichkeit
Eres infectado por su atrocidad
 
Ja genau, du weißt was mal gut war
Si, exacto, tu sabes lo que son buenos tiempos.
Ja genau, das muss immer so bleiben
Si, exacto, esto debe permanecer por siempre 
Ja genau, es soll regieren immerdar
Si, exacto, debe ser una regla para siempre
Nur willst du's immer wieder
Sólamente tú lo buscas una y otra vez.
Mit 'ner andren Schlampe treiben
Conducir allí con la puta Andren

Ja genau, ich bin der schwanzlose Bastard
Si, exacto, soy el bastardo rabón
Ja genau, ich bin die endlose Qual
Si, exacto, soy la tormenta final
Ja genau, du bist mein lebenslanger Ratschlag
Si, exacto, eres la advertencia de mi vida
Das Kleingeistliche wär mein Gral
El pequeño clérigo que estuvo en mi Sagrado Grial

Zwanzig Jahre lang hast du dich an mich gehängt
Por veinte años me estuviste abrazando
Ich hatte dir sogar mein Wesen geschenkt
Te estuve dando mi existecia
(Zwanzig Jahre lang, zwanzig Jahre lang)
(veinte años, veinte años)
Nun willst du mir verbieten mit Herz zu singen
Ahora intentas prohibirme cantar con el corazón.
Lieber werde ich mich selbst umbringen
Querida, me voy a quitar la vida
(Zwanzig Jahre lang, zwanzig Jahre lang)
(veinte años, veinte años)

Es ist egal, wer dich umgibt
Eso no significa, que te ronde
Es ist egal, was dir befiehlt
Eso no significa, que me ordenaras
Es ist egal, auf wen du baust
Eso no significa, que estuviste construyendo
Es ist egal, wer dich beraubt
Eso no significa, que robaras
Es ist egal, wer dich verschreit
Eso no significa, que criticaran
Es ist egal, was dir bleibt
Eso no siginifica, que lo tuvieras que dejar
Es ist egal... 
Eso no significa...

Ja genau, ich bin der schwanzlose Bastard
Sí, exacto, soy el bastardo rabón
Ja genau, ich bin die endlose Qual
Sí, exacto, soy la tormenta final.
Ja genau, du bist mein lebenslanger Ratschlag
Si, exacto, eres la advertencia de mi vida
Ja genau, ja genau... 
Si exacto, si exacto...

Ja genau, ich bin das angehäufte Böse
Si, exacto, soy la acumulación del demonio.
Ja genau, ich zieh dich mit hinab
Si, exacto, te tiraré de mi lado
Ja genau, du willst mich eigentlich erlösen
Si, exaacto, tu realmente buscas redimirme
Doch dafür bist du viel zu schlapp
Pero para eso tu eres muy flojo.

Zwanzig Jahre lang hast du dich an mich gehängt
Por veinte años me estuviste abrazando
Ich hatte dir sogar mein Wesen geschenkt
Te estuve dando mi existencia
(Zwanzig Jahre lang, zwanzig Jahre lang)
(veinte años, veinte años)
Nun willst du mir verbieten mit Herz zu singen
Ahora intentas prohibirme cantar con el corazón
Lieber werde ich mich selbst umbringen
Querida, me voy a quitar la vida
(Zwanzig Jahre lang, zwanzig Jahre lang)
(veinte años, veinte años)

Es ist egal, wer dich umgibt
Eso no significa, que te ronde
Es ist egal, was dir befiehlt
Eso no significa, que me ordenaras
Es ist egal, auf wen du baust
Eso no significa, que estuviste construyendo
Es ist egal, wer dich beraubt
Eso no significa, que robaras
Es ist egal, wer dich verschreit
Eso no significa, que criticaran
Es ist egal, was dir bleibt
Eso no siginifica, que lo tuvieras que dejar
Es ist egal, wer dich verführt
Eso no significa, que me sedujas
Es ist egal, was dir gebührt
Eso no significa, que te merezca
Total egal... 
Total, no importa...

Ja genau, ich bin dein größter Fehlschlag
Si, exacto, soy tu más grande fracaso
Ja genau, du bist durch mich kaputt
Si, exacto, tu me vas a devorar.
Ja genau, nur durch meinen Beitrag
Si, exacto, sólo por mi puesto.
Schicke mir getrost all deine Wut
Mándame todas tus indicaciones con firmeza.

Ja genau, ich kann sie verwandeln
Síu, exacto, los puedo cambiar.
Ja genau, in Gleichgültigkeit
Si, exacto, en indiferencia
Ja genau, du musst nicht mal handeln
Si, exacto, tu no deviste haber actuado
Dafür gibt's noch soviel zeit
Eso fue hace mucho tiempo.

Es ist egal... 
Eso no importa...
Ja genau, ich bin der eierlose Heuchler
Si, exacto, soy la hipócrita eierlose
Ja genau, ich bin das bodenlose Fass
Sí, exacto, soy el fondo del barril
Ja genau, ich bin dein lebenslanger Täuscher
Si, exacto,  soy la impostora de tu vida
Der dich verletzt und den du gerne hasst
El daño que te gusta odiar

Ja genau, ich bin die käufliche Hure
Si, exacto, soy la puta venales
Ja genau, ich mach die Beine breit
Si, exacto, hace mis piernas anchas
Ja genau, ich bin 'ne hässliche Furie
Si, exacto, soy la fea furia 'ne
Die dich infiziert mit ihrer Grässlichkeit
Eres infectado por su atrocidad

Ja genau, ja genau
Si, exacto, si, exacto...Ja genau, das muss immer so bleiben
Si, exacto, esto debe permanecer por siempre 
Ja genau, es soll regieren immerdar
Si, exacto, debe ser una regla para siempre
Nur willst du's immer wieder mit 'ner andren Schlampe treiben
Sólamente tú lo buscas una y otra vez conducir allí con la puta Andren
Ja genau, ja genau
Si, exacto, si, exacto...


______________________
Traducido por Shiroki
La traducción como de costumrbe no es muy buena, pero es lo que hay... ^^U, espero que os guste
Cómo de costumbre me he apoyado en otra traducción Aquí y como de costumbre también os dejo el link con la canción, espero que os guste tanto como a mi. 
A esta canción junto con canciones de System of a Down me aficioné en el trayecto de ida y vuelta de París ^^ 
Megaherz - Ja genau

jueves, 8 de abril de 2010

Y pronto en París ^^

Sous le ciel de Paris - Edith Piaf 
Bajo el cielo de París - Edith Piaf

Sous le ciel de Paris
 Bajo el cielo de París
S'envole une chanson
 Se escapa una canción
Hum Hum
 Hum Hum
Elle est née d'aujourd'hui
 Ella nació hoy.
Dans le coeur d'un garçon
 Sobre el corazón de un chico
Sous le ciel de Paris
 Sobre el cielo de París
Marchent des amoureux
 Caminan dos amantes
Hum Hum
 Hum Hum
Leur bonheur se construit
 Su felicidad se crea.
Sur un air fait pour eux
 Sobre un aire echo para ellos

Sous le pont de Bercy
 Bajo el puente de Bercy*1
Un philosophe assis
 Un filósofo sentado
Deux musiciens quelques badauds
 Dos músicos algo curisos
Puis les gens par milliers
 Después la gente a millares
Sous le ciel de Paris
 Bajo el cielo de París
Jusqu'au soir vont chanter
 Hasta la noche va a cantar
Hum Hum
 Hum Hum
L'hymne d'un peuple épris
 El himno de un pueblo apasionado.
De sa vieille cité
 De su vieja ciudad

Près de Nôtre Dame
 Cerca de Nôtre Dame*2
Parfois couve un drame
 A veces se alimenta un drama.
Oui mais à Paname
 Sí pero a Paname*3
Tout peut s'arranger
 todo se puede arreglar
Quelques rayons
 Algunos rayos
Du ciel d'été
 Del cielo de Verano
L'accordéon
 El acordeón
D'un marinier
 De un marinero
L'espoir fleurit
 La esperanza florece
Au ciel de Paris
 Al cielo de París

Sous le ciel de Paris
 Bajo el cielo de París
Coule un fleuve joyeux
 Corre alegre un río
Hum Hum
 Hum Hum
Il endort dans la nuit
  Él se adormece en la noche
Les clochards et les gueux
 Los vagabundos y los mendigos
Sous le ciel de Paris
 Bajo el cielo de París
Les oiseaux du Bon Dieu
 Los pájaros de Bon Dieu
Hum Hum
 Hum Hum
Viennent du monde entier
 Vienen del mundo entero
Pour bavarder entre eux
 Para hablar entre ellos

Et le ciel de Paris
 Y el cielo de París
A son secret pour lui
 A su secreto para él
Depuis vingt siècles il est épris
 Después de veinte siglos el es apasionado
De notre Ile Saint Louis
 De nuestra Ile Saint Louis*4
Quand elle lui sourit
 Cuando ella le sonríe
Il met son habit bleu
 Él pone su habitual azul
Hum Hum
 Hum Hum
Quand il pleut sur Paris
 Cuando él llueve sobre París
C'est qu'il est malheureux
 Es porque él es desgraciado
Quand il est trop jaloux
 Cuando él está muy celoso
De ses millions d'amants
 De sus millones de amantes
Hum Hum
 Hum Hum
Il fait gronder sur nous
 Él ruge sobre nosotros
Son tonnerr' éclatant
 Sus truenos estallan
Mais le ciel de Paris
 Pero el cielo de París
N'est pas longtemps cruel
 No es mucho tiempo cruel
Hum Hum
 Hum Hum
Pour se fair' pardonner
 Para hacerse perdonar
Il offre un arc en ciel
 Él ofrece un arco en el cielo


____________

*1 Bercy = Boulevard situado en la capital francesa
*2 Nôtre Dame = designación en francés para Nuestra Señora, en referencia a la Virgen María. Catedral situada en la ciudad de París. 
*3Paname = Forma de designar familiar a la ciudad de París
*4 Ile Saint Louis =  Isla de San Luis 
________________________________________

Traducido por Shiroki


lunes, 5 de abril de 2010

No derramaré ni una lágrima

Oculta en este concurrido mundo me alzo, normalmente camino despacio, con la cabeza gacha. Aprecio el suelo, sucio, ensuciado. Aprecio la hierba, la arena...todos ellos en su máximo esplendor, mi cabeza no sube más allá de la vista de las cinturas de las personas. La gente dice que acabaré por tener chepa. Pero no saben nada, no saben que si la levanto más saldría herida, no saben que una vez traté de hacerlo, pero mis ojos salieron dañados, quedé cegada por una realidad incriblemente cruel, quise que el mundo me tragara. Por eso, como penitencia, anhelo y espero el momento en el cual la tierra haga de mi una parte más suya, por eso espero ansiosa que todo se resuelva de una vez, porque hubo un tiempo en el que levanté mi cara y alcancé ver ese hermoso cielo, pero tan pronto lo alcancé, acabó por caer encima mía. Me hirió. Me hizo mucho daño. Causó mi ceguera o al menos las ganas de ello. Espero con paciencia mientras al caminar la gente choca conmigo y se disculpan al darse cuenta que allí, realmente había algo.
Soy un objeto, con patas y razonamiento. Que hundido deambula por las calles tratando de no ser descubierto. "El sol, es cálido", logré pensar hace un tiempo. Pero, al igual que cálido, todo ese calor se puede convertir en fuego, llameante, también cálido, pero que arrasa con todo aquello que ve.
Cada noche, cierro mis ojos. Despierto, y mis ojos comienzan a llorar. "¿Extraño, no?" piensa la gente. "Claro que es extraño", respondo yo "porque ninguna lágrima es derramada por mi piel", pero en cambio mis ojos se secan, la gente, cuando me ve  dormir, apuede comprender que en sueños lloro, aunque ni una lágrima salga. Lo echo todo en falta. "¿Porqué?" por el hecho de haberlo perdido absolutamente todo. Y os preguntareis "¿Perder...el qué?" y yo os responderé. "¿Cuando?" y yo os responderé. "¿Dónde? y yo os responderé.
Si quereis escuchar esta historia, de una ciega consumida por la felicidad, no teneis más que leer atentamente, no perdais detalle, pues cada palabra, por ínfima que sea, es crucial para compreder.

domingo, 4 de abril de 2010

El susurrar del otoño III

Bueno, aunque no sea muy seguida (más bien no es seguida... xD) me he planteado no continuarla...pero me imagino las quejas de cierta persona si la dejo así que =_=
Aquí os dejo esta, para nada sorprendente, continuación de una historia de adolescentes imaginable por completo ^^
Disfrutadla, xD

"...
-Sí, es cierto... - comentó en un tono sombrío.
-Perdón por estar tan borde, pero esqie no acabo de comprender por qié despues de ser ella tan insistente, no recuerdas su nombre - Y suspiré.
-Es muy sencillo - respondió comenzando a ponerse un poco más contento - Porque ella no es la única, son al rededor de cinucuenta. Tengo muchas acosadoras - intentó hacer un chiste.
La velada transcurrió sin saber lo que contar. Comimos y bebimos sin saber lo que decir, hasta que se atrevió a preguntarme:
-¿Por qué eres tan antipática conmigo? - Lo dijo un tanto preocupado - Con el resto de personas aparentas se tan agradable y a mi, de vez en cuando, me gustaría ser uno de aquellos amigos tuyos...
-¿Por qué? Dices... - Dije pensativamente - La verdad no lo se muy bien porqué pero quizás es porque me irrita ver que todas van tras de ti y tú siempre las desprecias,  mis amistades son capazes de ver como estoy muriendo y correr detrás de ti...o...
-Vale, vale, ya comprendo.... - y me dedicó una hermosa sonrrisa
-¿Estás seguro de que lo comprendes?, teniendo en cuenta que si te esguinzas un pie ya tienes cien personas preocupadas - le comenté sarcásticamente.
-Ja, ja, ja - Forzó la risa - comprendo mejor de lo que piensas...
Y fue así, como finalizó nuestra velada, que se convirtió en agradable.
A la mañana siguiente me levante, y, para seguir, la costumbre de recbir una llamada a primera hora de la mañana de Seira.
-¿Diga?
-¿Que tal la cena con los amigos de tus padres? ¿Con que ropa fuiste? Y...¿Sabes la última noticia?
-Tranquila, tranquila, vamos por orden...
-Sí - comentó impaciente.
-Estuvo genial, eran las tres personas muy agradables y lo pasé increíblemente bien.
-¿Como que eran tres? - preguntó alarmada - ¿Quien era el tercero?¡Necesito saberlo!
-Pues...era el hijo de los amigos de mis padres y...no sé que más decirte - respondí desesperada.
-De acuerdo, de acuerdo, ya hablaremos de camino al colegio - dijo bajando la voz cada vez más.
-Hasta dentro de....¿15 minutos?
-Claro - y nos reímos las dos.
Cogí el uniforme, me lo puse, me peiné (todo esto después de meterme en la ducha)
Desayuné y cogí la bandolera con los libros para clase, me calcé y me fui de casa casi corriendo.
Seira ya estaba esperándome en el poste que hai en la esquina con la panadería de sus padres y corrió a abrazarme nada más verme.
-¿Como fuiste vestia?
-¿Cual era la importante noticia?
-¡Ah! ¿A que no sabes qué?
-No - dije cansada
-¡Nerdon cortó con Ibel! La pobre está llorando por todos los rincones.
-Pobre ibel...se ganara el odio de todas las chicas por comenzar a ser novia de él...
-¡¿Como que pobre?!¡Aún por encima que estuvo con el tío más guapo del instituto durante un mes!
-¡¿Crees que eso es importante?! Ahora mismo no tiene a nadie que la ayude a superar estos malos momentos - Grité - ¿Sabes...
De repente dejé de gritar y miré hacia la izquierda, acababa de oír llorar a alguien. Escudrié el lugar en el que había oído los llantos y pude vislumbrar a Ibel con lágrimas en los ojos, escondida en un callejón.
Al verla fui corriendo hasta donde ella estaba y le tendí la mano, de forma que pudiera sentirse segura. Pero Ibel no la cogió, si no que me apartó.
A los pocos segundos apareció Seira detrás de mi y, al ver a Ibel tan mal, decidió palmearle el costado.
Ibel levantó la cara que tenía escondida entre sus rodillas y se podía ver en ella la tristeza.
-Tranquila, con nosotras puedes contar para lo que sea - comentó en un tono cordial Seira.
Yo me quedé impresionada por tales palabras, pero le dediqué a Ibel una sonrisas, y así fuimos corriendo, cada una a su respectiva clase, para no llegar tarde.
..."

Pájaros en la cabeza VI

Uoooo, ya vamos por el sexto, xD, gracias, gracias por los comentarios ^^, espero que os guste la actualización nueva, estoy en proceso de crear una nueva secuela ^^ (ta-ta-ta-chán ^^)
Pues nada, a desesperarse y disfrutar, xD
Por cierto, gracias por pasar este tiempo conmigo, y perdón por no escribir esta entrada antes...estuve un poco ocupada... ^^U

"...
Me acerqué despacio, con cuidado, para evitar asustarlo. Entonces Direm giró la cabeza y fijó sus ojos en mis ojos. Me entró un escalofrío y también me sorprendió el ver sus ojos relucientes llenos de...¿lágrimas?
"No, no, no. No puede ser que esté llorando", pensé.
Me acerqué ante la aprobación de su profunda mirada. Despacio, como si se tratara de un animalillo asustado, preocupada por atemorizarlo aún más si cabía la posibilidad.
-¿Que...haces...aquí?... - preguntó entre sorbidos de lágrimas.
-L-la verdad es... que estaba preocupada por ti... - Y levanté la mirada tratando de no desenfocar mis ojos, de mantenerla la inquisitiva mirada, llena de temor y pavor, llena de "miedo", como diría M-clan, acerté al hacerme esa broma mental tratando de librerar un poco del estrés acumulado por tanta delicadeza que tenía que tener.
Me acerqué lentamente, ya me encontraba delante de él, acerqué mi mano a la suya y la cogí con delicadeza.
Se trataba de una mano grande y fuerte, cálida y para nada huesuda. La miré fijamente, me avergonzaba la idea d emirarlo a la cara y ver sus ojos anegados en lágrimas.
-Gracias - dijo suavemente. Me posó su otra gran mano sobre mi cabeza y cuando alcé mi mirada sorprendida pude ver sus hermosos ojos plateados, llenos de destellos líquidos mirarme tiernamente.
-Oye, en serio, no tenías porqué haber hecho eso pero...yo... - no me salían las palabras. No sabía como decirle lo que sentía, lo que había sentido, lo que le agradecía...no era capaz.
-Comprendo - dijo desilusionado. - Supongo que no debí meterme entre una pareja, ¿no? - preguntó tristemente.
-¡No! - me avergoncé al gritar de forma tan indignada y bajé la voz - no es eso...sólo es que... - Me miró expectante ya más animado.
-¿Sólo es que...? - preguntó dubitativo.
-¡¡Eeeeeeeeeeeey!!, ¡¡Direm, Mía!!, ¡¿Dónde estáis?! - se escuchó a lo lejos.
-Creo que nos está buscando Alec - dije tratando de evadir el tema. Él en cambio, continuó mostrando interés por el tema y me miró como...¿interesado? La verdad es que cada vez que trataba de averiguar sus expreiones acababa aturdida e impotente por no ser capaz de deducir nada con coherencia.
Se limpié las lágrimas con las mangas de la chaqueta y cuando acabó, agarró mi muñeca y tiró de mi para ir al encuentro de Alec.
Este, tornó su expresión en una sonrisa al vislumbrarnos. Comenzó a correr en nuestra dirección y una vez llegó se paró a tomar aire.
Exhalaba grandes bocanadas, mientras su mano se apoyaba dulcemente sobre mi hombro y mirándome a los ojos sonreía.
-Mía, tu amigo me dejó esto para ti - comunicó burlonamente mientras señalaba una bolsa. - una vez me entregó esto dijo que "se marchaba" - este último "se marchaba" lo comunicó con un deje melodramático en tono de burla, logrando arrancarnos unas pequeñas carcajadas. - Será mejor que al menos tu y yo volvamos a casa - y me guiñó un ojo.
-¿Está eso bien? - pregunté mirando a Direm.
-Por su puesto, estaré bien, gracias - Y sonrió dulcemente
-Aunque si no te fías de lo que dice, porqué no le acompañamos hasta su casa - dijo Alec con un tono algo maléfico, pero, como siempre, bromeando.
-¿Eso no tendría que hacerlo yo? ¿Acompañaros a vostros? ¡A saber lo qeu le haces a la pobre por el camino...! - Continuó bromeando Direm. Y los tres comenzamos a reirnos.
Al poco tiempo se unieron a nosotros Nat, Boe y  Zimon. Los cuales no comprendieron tantas carcajadas.
Boe se acercó sigilosamente a mi espalda y pude escuchar un susurro en mi oído:
-¿Mia, estás bien?¿Te ha hecho algo ese tío? - preguntó quedamente y preocupada Boe.
-Ahora mismo estoy mejor, gracias - Dedicándole una de mis mejores sonrisas y contestándole en su mismo volumen traté de tranquilizar a la preocupada joven.
No mucho más tarde, nos separamos los unos de los otros, y pude ver cómo muy amablemente Direm y Zimon se ofrecieron a llevar de vuelta tanto a Nat como a Boe, hasta sus casas mientras yo iba escoltada por mi hermanastro.
-Mia...¿estás bien? - preguntó preocupadamente Alec mientras nos encaminábamos a nuestra casa.
-Claro...¿porqué tendría que estar mal? - Me estaba tocando mucho la moral que todos se preocuparan por cosas sin sentido, a caso...¿estaba yo fuera de mi sentido común o simplemente ellos trataban de ser demasiado amables conmigo? De cualquiera de las maneras, era un caso perdido. Fuera amabilidad o preocupación real, no había forma de librarse de estas estúpidas preguntas.
-¡¿Porqué?! - preguntó enfadado Alec. Me agarró fuertemente por los brazos y comenzó a zarandearme. - ¡¿No te resulta preocupante que ese tío esté obsesionado contigo, que te busqué te encuentre y....sabe Dios lo que te haría si no llegamos a estar allí nosotros?!
Frustrado ante mi supuesta irracionalidad, me soltó los brazos, dejando así de zarandearme, miró hacia el frente y comenzó a caminar rápido y veloz, como tratando de dejarme atrás.
Para poder seguirle el paso me vi forzada a correr.
..."

miércoles, 24 de marzo de 2010

Pájaros en la cabeza V

Hola de nuevo y waaaa ><, perdón por no escribir antes... u.u
Estuve liadilla esta semana... u.u
waaa ><, no puedo creer que esté ya con la sexta entrega, xD, todo se lo debo a vosotr@s, mis lector@s ^^
Aún así, agradeceros las visitas que me haceis por el blog *nn* y eso, que aquí os dejo la continuación de Pájaros ^^ Enjoy it! (me estoy "inglesando" con esto de las traducciones xP)

"...
Cuánto más nos acercábamos al pequeño grupo de personas más nerviosa me ponía y mientras, a mi lado, Alec, les devolvía el saludo agitando él también la mano derecha.
Llegamos por fin al lugar en dónde se encontraban y vi a dos chicas y dos chicos allí plantados llenos de vitalidad y nerviosismo.
-¡Ey, Alec!, Tío, cuánto tiempo - dijo irónicamente uno de los chicos, éste era más bien tirando a bajito para ser hombre, mediría un metro sesenta y mucho o un metro setenta y poco más o menos. Aún así, tenía unos preciosos ojos grises y un cabello teñido de rojo y rizado. Era más bien flacucho, pero aún así tenía un buen cuerpo y alegremente me sonrió y saludó inclinando la cabeza.
-Cari, te he echado de menos - Dijo una chica rubia de pelo largo recogido en una coleta, y con una estridente voz. Mediría un poco menos que aquel chico. Pero, de todas formas, se veía encantadoray con una mirada muy intensa cuando miraba a Alec y de desprecio cuando me miraba a mí.
-Hola - Dijo la otra chica de cabellos negros azabaches, al igual que sus ojos en un tono suave y apacible. Era más bajita que la chica rubia pero sin duda era más guapa y tenía una voz más agradable.
El otro chico restante hizo un gesto afirmativo con la cabeza a modo de saludo. Este último mediría un metro ochenta algo así y tenía los ojos grises. Sus cabellos eran lisos y tenía media melena y un extraño peinado. Se trataba de las puntas de color negro azabache al igual que las raíces y el resto del cabello decolorado dejándoselo negro. Era un extraño peinado, pero que sin embargo lo hacía un chico realmente guapo. Su nariz, torcido y su sonrisa tímida se veían quizás ¿"adorables"? al conjunto de su cuerpo, es decir, cuando te fiajabas en su esbelta figura.
-Chicos, esta es mi hermanastra Mia. - dijo esta vez señalándome. Y pude notar un montón de ojos clavándose en mi y cómo me ardían las mejillas. - Mía estos son Nat, mi novia; - anunció señalando a la chica de la dolorosa y estridente voz. - Boema, todos la llamamos Boe; - continúo señalando a la otra chica. La cuál me dirigió una cálida sonrisa de aprobamiento - Direm - esta vez señaló al chico del pelo decolorado. - y, por último Zimon - el chico pelirrojo que me dirigió una acogedora mirada.
-Encantada - susurré casi en un sonido imperceptible.

Continuamos el camino, mientras ellos me dirigían por lo que consideré "la zona" y me explicaban pequeños detalles sin importancia, pero que aliviaban poco a poco la presión que sentía en mi pecho.
También pude notar la persistente mirada de Direm en mí, sus ojos se clababan en mí, y apenas se le oía mencionar ni una sola palabra.
Cuando pude oír su voz no lo creía, por un momento pensé que era un sueño, para al rato caí otra vez de nuevo en la cuenta de que era imposible, y comprendí que su voz era tan suave que tranquilizaba. Era grave, pero muy calmada.
Al final de la tarde nos sentamos de nuevo en el centro del parque, en un banco enfrente de la fuente.
Miré a lo lejos y me deleité con los hermosos cerezos que se veían al fondo y entonces fue cuando comencé a hacer caso a las conversaciones que habían mantenido a lo largo de la tarde.
-¡Boe, Boe!, ¿has visto a ese chico de ahí? - Dijo Nat.
Fijé mi vista en ese punto que señalaba pero no encontré ninguno que fuera extremadamente raro.
-¡Oh, Dios, si! - se impresionó Boe - No me lo puedo creer, poder disfrutar de estas impresionantes vistas - e hizo un gesto como si se le cayese la baba. - ¿Tú que opinas Mia?
Volví a mirar y entonces lo vi.
No se trataba de un chico cualquira, si no de uno que estaba....¿cómo decirlo? muy "agraciado". Pero cuando vi que se acercaba aquí, no tengo muy claro que me impresionó más, verlo a él, verlo aquí o simplemente que no lo hubiera reconocido.
-¡Mia, Mia! - gritó a lo lejos.
Trataé de simular que no lo había oído, o, incluso que me llamaban de otra parte.
Fue entonces cuando me encontré con los ojos de Alec, que, preocupado, me observaba fija y detenidamente.
Aquel chico tan impresionante, no era nada más y nada menos que Gilvert.
Cuando se acercó a nosotras me agarró de las muñecas elevándome de mi posición sentada y me dio un fuerte abrazo. Creó una prisión fuerte, imposible de romper, sin ningún tipo de abertura. Empecé a emitir un ruido mostrando mi desaprobación pero, al ver que no me daba soltado Direm se levantó con un semblante más que serio, lo miró fijamente a la cara y comenzó a agarrarle las manos tratando de deshacer la presa.
Si bien he de reconocer, que, a pesar de ser un chico de aparencia fuerte, Gilvert siempre fue más bien debilucho, por eso casi no se llevaba bien con los chicos.
Direm me liberó de esa presa y apartándome de gilvert, seriamente dijo con un tono enfadado:
-¿Quién coño eres y porqué no la dejas tranquila cuando se resiste a algo?¿Qué pasa, que porque seas un hombre ya tienes derechos a andar jodiendo a todas?
-N-n-no te preocupes, no pasa nada, en serio - dijo tratando de contener las lágrimas.
Direm me miró fijamente y debió notar mis ojos humedecidos que su tono sonó cada vez más violento cuando continuó hablando:
-¿Qué coño estás haciendo para atormentarla de semejante forma, jodido cabrón?
Agarré asustada la parte inferior de atrás de la camiseta para tratar de pararlo pero entonces Alec se interpuso entre Gilvert y Direm.
-Hey, tranquilo, es un antiguo amigo de Mia - trató de calmar Alec.
-¡¿Que coño?! - casi gritó Direm y se dio la vuelta y comenzó a alejarse a lo largo del parque.
Miré atemorizada a Alec quien con una sonrisa trato de infundarme ánimos y acabó por decir:
-Mia, será mejor que te seques las lágrimas y vayas a buscarlo, en estos momentos sólo te hará caso a ti, yo me quedaré con Gilvert.
- D-de a-acuerd-d-do - tartamudée
Y salí corriendo en la búsqueda de Direm.


Caminé sin descanso hasta que lo vi dando vueltas de un lado para otro, agarrándose la cabeza y torturándose así mismo.

"Extiende tus alas, salta, salta, ¡SALTA! y volarás hacia tu fin, y su canto se convirtió en gorjeo"

..."


______________
Bueno, hasta aquí la continuación, espero que os guste al igual que a mi me gusta Direm (es super mono).
Además, Direm es un personaje que ya tenía pensado, prácticamente desde el primer capítulo y yo le tengo mucho cariño, ya se verá por qué ^^
Espero que la hayais disfrutado y no dejeis de pasar por los blogs de mis seguidor@s que yo no hago más que estar en ellos y enamorarme cada vez más ^^ (de sus blogs y de sus dueñ@s, xD)