Licencia

Creative Commons License
Lo escrito en "Rincón de lectura (mis historias)" by Shiroki is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-Compartir bajo la misma licencia 3.0 España License.
Based on a work at unsuspiro-on-mind-shiroki.blogspot.com.

martes, 25 de octubre de 2011

Eppur se muove

E mentres ti segues pensando que endexamais poderás atopar un motivo para a noite e o día.
Mentres pensas que a alegría depende do sol, e a nostalxia da noite... non serás capaz de predicir o que realmente está a pasar...porque como dixo Copérnico: "eppur se muove"



sábado, 6 de agosto de 2011

Veo el muro de los recuerdos, veo como en él chocan mis sentimientos. Y es tan duro y tan frío... que resulta impenetrable.
Llueve tras los cristales, nubes grises emborronan y ese muro, antes alegre, caa día se vuelve más marchito, triste, solitario.
¿Pero es realmente ese muro el de los recuerdos.... o soy yo, que al crear muros con la humanidad me vuelvo ese muro, frío, marchito, solitario...?
Miedo al terror de estar sola, te mueves entre la gente, gris, buscando algo que te llame la atención... pero encuentras un espejo, y en ese espejo te miras... ves tu reflejo, gris, tus zapatos, tus pantalones grises, camiseta del mismo color y cuando te detienes en la...¿cara?
¡¿Que es eso?!, ¿no hay?
Temes, te inundas de un horrible sentimiento porque tú no tienes vida... eres una más de esas personas grises de ese montón gris, destinadas a la monotonía y a la muerte.
Triste trabajo, tristes ataduras... pero cuando intentas ser libre ... ¡BAM!
...
...
negro

sábado, 18 de junio de 2011

M
I
...
...
O

sábado, 4 de junio de 2011

Dende hai un tempo levávame preguntando onde tería a cabeza para facer de todo menos algo, facendo simultáneamente nada.
Hai uns días redescubrín a canción que enfocou as miñas preocupacións na pregunta Where is my mind?
e a resposta surxíu...
Só desexo que a realidade sexa o que veo e que a benda que poida ter non me tape a luz sol converténdoa en vermello, cando debera ser gris...
Ás veces só son presentimentos, outras simplemente son, pero nos... sempre continuaremos coas nosas preguntas... có continuo Ubi sunt que é a nosa vida, feita, única e exclusivamente, para morrer...
Feliz letal existencia a todos! ^-^

domingo, 29 de mayo de 2011

Sonche

Somos infinitos, como o ceo
somos infinitos, coma os campos
somos infinitos, coma o mar
somos infinitos, cos nosos sentimentos
somos como somos, porque queremos selo
porque ninguén nos obstrúe o camiño
porque ninguén nos fere
somos eternos, porque facémonos escoitar
somos eternos, porque queremos dar exemplo
somos eternos, porque nos recordarán
somos eternos, porque os nosos soños o son
porque ninguén nos paraliza
porque ninguén nos detén
por todo o que somos e o que nos queda por ser
por todos os nosos camiños por percorrer
non nos deixaremos vencer, porque somos
eternamente invincibles, porque nós somos
a nova lei

viernes, 27 de mayo de 2011

Pedro Salinas

[11]
Ahí, detrás de la risa,
ya no se te conoce.
Vas y vienes, resbalas
por un mundo de valses
helados, cuesta abajo;
y al pasar, los caprichos, 
los prontos te arrebatan
besos sin vocación,
a ti, la momentánea
cautiva de lo fácil.
"¡Qué alegre!", dicen todos.
Y es que entonces estás
queriendo ser tú otra,
pareciéndose tanto
a ti misma, que tengo
miedo a perderte, así.

Te sigo. Espero. Sé
que cuando no te miren
túneles ni luceros,
cuando se crea el mundo
que ya sabe quién eres
y diga: "Sí, ya sé",
tú te desatarás, 
con los brazos en alto,
por detrás de tu pelo, 
la lazada, mirándome.
Sin ruido de cristal
se caerá por el sulo,
ingrávida careta
inútil ya, la risa.
Y al verte en el amor
que yo te tiendo siempre
como un espejo ardiendo,
tú reconocerás
un rostro serio, grave,
una desconocida
alta, pálida y triste,
que es mi amada. Y me quiere
por detrás de la risa.
La voz a ti debida, Pedro Salinas

martes, 24 de mayo de 2011

Sangue de rabia

Pecha os ollos levándote...máis ben elevándote...
O mundo cambiou, o ceo non é azul, o chan non é duro e frío, a xente non é xa insegura e indecisa, imposibel de facer razoar, xa non son eses meros monecos os cales fríamente, robóticamente desprázanse, sofren, viven...
Agora a vida cambiou, agora, neste novo lugar, dasche conta da melloría acontecida: a metade da poboación, un ceo fermosamente branco cun chan fértil e ben coidado, poboado por pequenos lindos seres herbáceos e as xentes... as xentes si que non teñen comparación, as xentes disfrutan có que son, deciden por si mesmas, son capaces de convivir pacíficamente.
Un mundo ideal, sen ningún tipo de problema entre as xentess, cálidas e amigables.
Rebelión tras rebelión, conseguiran a continuidade dun mundo sen fin, dun mundo de paz e con senso común, un mundo máis que marabilloso...un mundo marabillístico, no cal a democracia xa non era necesaria, nin por boa... nin por mala....
O mundos que todos esperamos ansiosos....


Recompilación do meu outro blogue ^^

viernes 25 de febrero de 2011


maldito sol

A choiva cae pinga, tras pinga, tras pinga...supostamente dunha forma monótona...supostamente.
Á xente gústalle o sol... pero ¿canto de bon ten este tan apreciado astro?
Para min, nada. É simplemente unha luz no ceo que adicase a molestar ós meus ollos e producirme unha horrible dor de cabeza.
Sen dúbida é a peor época do ano. A calor que poida producir non compensa a todo o mal que fai... case podo preferir un frío, duro e áspero inverno, só por non ver a ese "rei" que disfruta coa tortura.
Sol = praia ; choiva = frío.
Estas non son máis ca dúas reflexións que indican o que a xente ten por costume facer cando ocorren estes fenómenos... Pero non é certo, nada diso é certo... non.
Porque veredes, se fose así, ¿porqué hai xente, coma eu, que prefire ir á praia cando chove?. E non só iso, tamén está comprobado que a choiva, polo feito de ser húmida proporciona un certo calor.
En fin... malditas xeralizacións e malditas "tradicións".
Debemos faguer o que queiramos cun certo control, a vida non debe ser escollida por outros, pra iso temos un fantástico poder decisión, e non só iso debemos facelo realidade.
Se vivísemos nunha utopía o goberno non sería necesario para decidir o que facer cos nosos bens, coas nosas propias decisións, non existirían fronteiras, xe que iso non sería necesario, só as impostas por fenómenos meteorolóxicos...
Se todo fose así... as nosas vidas serían plenas, non precisaríamos tanto como o que temos... se seguindo os consellos da biblia supostamente "Eva non collera a mazá" seguiríamos no Edén.... pero tarde o temprán convertiríamos, polo feito de ser "humanos", todo ese paraíso nun vertedoiro de lixo... tal e como vivimos agora.
Que manía máis absurda a de botarlle a culpa ás mulleres se os homes... por despois facernos caso son tan culpables coma nós.

miércoles 12 de enero de 2011


Comenzarei cunha nova entrada para dar inicio a este novo ano. Comezo en galego, como non, porque decidín que é unha lingua que me gusta, e sempre, sempre, ate que a miña razón deixe de ser coherente, gustarame.
"Ano novo, vida nova", quizáis foi  a primeira frase do ano que pensamos todos, isto, xunto con "feliz ano novo".
As supersticións da xente deron comezo co fin de ano, e tamén có comezo deste, isto é, todas, e cada unha das persoas tomamos a ducia de uvas por cada campanada... pero non só isto; tamén está a teoría de deixar unha maleta ao carón da porta, ou  levar postas ropa interior de cor vermella, e incluso meter na copa de champán ou cava (dependendo da economía da familia) un anel de ouro (xeralmente o de casado ou o de compromiso).
Pero, como todos os anos, a terceira frase que pensas es "este ano vou facer..." e, como todas as veces que o dis, endexamais o cumpres.
Como todos os anos, ou máis ben futuros anos, pasas estas importantes festas coa familia e, ás veces, cos teus amigos (especialmente o fin de ano). Sen embargo, chegas á conclusión de que todos os anos non é máis que unha mera rutina. Por exemplo, na miña vida como estudiante dende que era pequena a única variación de estas festa que experimentei, foi o de quedar hasta máis tarde, pero sempre acontecen as mesmas cousas. Fin de ano, baixo á casa da miña avoa e como todos os anos ceno cuns tíos e o seu fillo, coa miña avoa e cos meus pais e a miña irmá. Esta cena, antes das camapandas soen terminar con todos cantando contando anécdotas graciosas, ademáis de engadirlle, actualmente, a copa de champán.
A velada chega ao seu culme cando van tocar as campanadas. Todos os anos alguén comeza a tomalas nos cuartos, e finalmente, cando chegan as tres últimas queixase de que acabou as uvas, e se non, ocorre calquera outro contratempo.
E, a partir de esta parte, digamos que a variación vai a gusto do consumidor.
A cuestión é, que este ano eu me propuxen tantas cousa que aínda nin intentei cumprir ningunha, pero o que si que fixen, a diferencia doutros anos foi pensar. Cabilei tanto, que agora esquecinme de tantas ideas, e no meu cerebro deben estar fundidos os cables que conectan as ideas, a imaxinación e intelixencia, porque cada vez penso (pouco, pero algo aínda penso) que utilizo menos a miña cabeza para escribir este blogue.
Para finalizar esta entrada de cousas sen importancia, direi que sempre hei lembrar a seguinte frase:
"A felicidade non existe, pero podes achegarte a ela sempre sorrindo"

viernes 17 de diciembre de 2010


Y así es como nos acercamos a nuestro último día de clase.
Después de tanto agotamiento, ya iba tocando y, isn duda, este es el peor de todos mis trimestres vividos hasta ahora.
Sin duda aquel tormento que una vez surgió en el 2000, se está apoderando...bueno, re-apoderando de mí.
Pensé, más bien supuse, que nunca volvería a ser taaaaan seguido y taaaaan fuerte  un dolor de cabeza, peor creo poder decir que desde hace seis años, el récord lo consiguió este trimestre. Una semana entera tomando pastillas para remediarlo y...voilá, no pasó nada, pero con nada me refiero a nada, absolutamente nada; es decir, el dolor siguió o incluso empeoró. Pero con esto llegué a la conclusión que pasarme una semana con semejante dolor, consiguió que durmiese más...
Y tanto que dormí, ahora que lo pienso, no hay nada como encontrarse mal o ponerse enfermo como para que duermas más. No se puede decir lo mismo de comer...porque  eso depende de la enfermedad, evidentemente.
Y bueno, entre dolores de cabeza y bienestar, fueron pasando las semanas, sin duda puedo decir que la semana anteriormente citada fue la peor, pero todas las semanas un mínimo de tres días me duele, aunque sea ligeramente la cabeza. ¿Porqué? Pues... ojalá no lo supiera, pero por desgracia lo sé. Se trata nada más y nada menos que de una enfermedad que al igual que nació conmigo, moriré con ella.
Así que pensemos en unas vacaciones sin enfermedades, a ver si este año la suerte cambia un poco y lo logramos al fin... También pensemos en las numerosas cosas divertidas para hacer como...mm... ver series, leer libros, escuchar música, ir a la pista de hielo, pasar tiempo con amigos/familiares, comer postres navideños... y como de costumbre las cantidades inhumanas de deberes/estudiar/etc. que tus profesores te ponen...(si, si, esos con los que te pasas todas las vacaciones diciendo "mañana empiezo")
Por fin ya acabo esta...mmm...bueno, entrada de blog, por tanto, que paseis unas felices navidades, sin enfermedades y en compañía, que realmente es lo importante.

jueves 16 de diciembre de 2010


O poder dunha lingua

Por fin podemos sentirnos orgullosos de ser o que somos. Sí, eu SON galega.
Moita xente pensa como eu pensaba antes. Cría qque ser galego simplemente era porque alguén decidírao así e non había nada máis.
Pois ben, a miña forma de pensar, por sorte, foi evolucionando. Con isto non quero dicir que antes non estivera ben a miña forma de pensar, só creo que agora fun capaz de volverme máis sensata e pensar as cousas con cabeza para poder dicir que síntome orgullosa de ser o que son.
Remontareime a cando tiña uns... seis anos. Ben, eu a esa idade aínda non comprendía porqué nos obrigaban a aprender un idioma que non nos servía para nada, xa que ao meu arredor só os meus avós falaban algo semellante a o que nos ensinaban na escola.
Co tempo, ao ver que a cousa complicábase e que todo o mundo sabía moito máis dese idioma ca eu collinlle máis manía aínda; tanta que comezou a ser a miña asignatura máis odiada (xunto con educación física).
Cando entrei ao instituto a cousa cambiou. As clases de galego comezaron a ser divertidas, entretidas, ata o punto de deixar de desagradarme, pero aínda non acababa de gustarme.
Cursando 1º da Eso comprendín que, para que a miña profesora de galego, Sonia, deixara de dicirnos que escribíramos algo para a revista en galego do instituto, comecei a escribir en este idioma.
Unha vez entrei a segundo, cada vez que aburríame nas clases, a diferencia de primeiro que debuxaba, en segundo escribía. Pero, por un extraño motivo, resultábame máis rápido, cómodo e fácil escribir en galego; así que cheguei a presentar algún dos contos escritos por aburrimento na clase a algún concurso. Iso sí, nin con demasiado éxito, pero tampouco con pouco. O galego no que escribín a historia foi aceptado sendo eu a única persoa que participou nese idioma.
Terceiro da eso, o curso pasado. Sen dúbida foi comezar a dar literatura galega, e xa quedei completamente namorada desta forma de vida. Comecei a comprender o porqué da xente que disfrutaba con este idioma, comprendín que un idioma non é algo que falas, se non que conleva moitas outras cousas como tradicións, seres mitolóxicos, en fin unha serie de cousas que canto máis aprendo delas máis me marabillan.
Nese curso, ademais comecei a facer unha especie de apostas con amigas para saber quen de todas era capaz de falar máis tempo en galego, e aínda que poda parecer unha tontería e unha especie de burla cara o galego, realmente nos servíu de moito porque máis adiante, polo menos a min, fixo que me entrara aínda máis o gusanillo do galego. Tamén durante un día de aburrimento estiven toda a feira matemática falando en galego, o que supuxo para o meu mal, que a xente mirárame con cara de "¿que está a dicir esta rapaza?"
Pero agora, aquí estamos, namorándonos cada día máis dunha cultura, uns costumes, unha linguaxe e, ademais unha forma de vida.
Polo tanto, aínda que se crea que o mellor para todos é soamente falar un idioma, por exemplo, o inglés. Iso non é certo porque con esas sendo españois perderiamos algo máis que unha lingua. Iso compréndese coas unificacións italiana e alemá que che explicaran en historia.
Por eso, aínda que non me guste a historia, estoulle algo máis que agradecida por esta posibilidade de falar un idioma ten fermoso que me brindou, e que vos brindará a vos tamén.

miércoles 15 de diciembre de 2010


Se acercan las vacaciones, cada día, uno menos, cada día, están más cerca y cada día, parece que duermo menos.
En fin, los exámenes terminaron y creo que es mañana que tendremos la evaluación el alumnado de 4º de la eso.
En ella, como ya antes había mencionado, nos jugamos todo el trabajo del curso.
Este año, me he topado con profesores que aparentan puntuar mediante el esfuerzo (y un poco de las notas de los exámenes).
Este hecho me sorprendió bastante a la vez que me alegró. Sinceramente, para escoger, yo eligiría el que te estén haciendo exámenes todos los días; con esto me refiero a que cada día nos valoren como si fuera una nota de exámen, no que el comportammiento, trabajo en clase, etc., sea simplemente un diez por ciento de la nota. Si tienes suerte, puede llegar hasta un 20%.
Hablando de porcentajes, esto me recuerda ligeramente a las rebajas de enero. Sin duda una gran prueba de marketing en la que te incitan a comprar, casi a riesgo de tu integridad física.
En fin...por cambiar un poco de tema, podría decirse que al fin tengo mi primera excursión del curso...bueno, o algo parecido. Hoy, en clase de geología, "decidimos" salir del recinto escolar y estuvimos analizando una manzana, pero no una manzana referida a comida, si no referida a conjunto de edificios. Y más que analizar la manzana, analizamos los portales.
Y ahora, tras haber visto tantos portales me pregunto, ¿cada vez que vaya por la calle, cada portal que vea diré algo así  como: "ess de granito, con gabarros de mica..."?
Esperemos que no sea así. Realmente la gente que pasaba a nuestras espaldas se quedaban mirándonos, anonadados al ver a un grupo de...¿quince personas? parados delante de portales y mirándolos cómo si fuese algo nunca visto.
Salían personas de algunas tiendas, y hasta nos encontramos con personas que alucinaban ante la sorpresa de ver un grupo de gente viendo... mmm... paredes. Otras personas, se paraban a adirar junto con nosotros los portales, y otros, burlándose de nosotros, nos decían cosas como "aquí teneis otra pared".
Pero bueno, al menos disfrutamos de "ver paredes", creo que casi mejor que tener otra clase más dentro del centro, fue más original, divertida, y quizás más fría. (pobrecillas mis manos)

jueves 9 de diciembre de 2010


Recuerdos de un asqueroso ser

Y como no, seguimos en un invierno fríiio en el cual tratande asesinar con este fenómeno, porque si existe la calefacción en este instituto, debe estar estropeada.
Cada cambio de clase piensas "¡¡bieeen!! y ahora entraremos en un aula en el que hará calor" y no, siempre nos equivocamos. Siempre que crees que hay un aula que puede estar más caliente que la interior te equivocas, la próxima siempre estará mil veces más fría. Incluso si ves que el sol está calentando ese aula, que ya es la una y veinte....siempre estarás equivocado a no ser que: 1.- te metas en el aula de Xurrxo Lobato (donde sí funciona la calefacción) o 2.- en ese nuevo aula te pongas en el sitio que está pegado a la calefacción.(y aún así ni se nota que existe).
Pero, todo lo malo tiene una pega; esto es que cuando crees que te acercas al lugar dónde va a haccer calor, los humanos no somos los únicos seres que nos damos cuenta, también lo hacen nuestros "queridos" y "amados" bichitos, bichejos, bichos, cosa asquerosa o, también conocido como, insectos.
Supongo que al igual que muchas otras personas no soy la únicaque le tiene...más que miedo, asco a casi cualquier tipo de insecto, sobre todo las arañas, nuestras "grandes amigas", si aquellas con las que nos vemos obligadas a compartir la calefacción. Ojalá se junten mucho a este y mueran de asfixia, con sus patas finas y alargadas, marrones, sus cuerpos gordos y asquerosos, marrones...
Esto me recuerda que, cuando era "más joven" (es una ironía), el año pasado tenía como ecina a una de estas "queridas amigas".  Era sin duda mi ¿mascota? Fea, gorda, asquerosa, y sin duda me desconcentraba en los exámenes. Este "bichito" no estaba nada más y nada menos justo al lado de mi sitio (yo me encontraba justo en la fila de al lado de la ventana) y al ser las ventanas de doble acristalamiento, donde debería haber aire había una araña; LA araña, para ser más exactos. Estuve a lo largo del curso con ella allí, al principio pensaba que era algo...horrenda, pero me equivocaba, era un ser tranquilo y metículoso, estoy convencida que tramaba como apoderarse del instituto. Ella con su gordo cuerpo, sus finas patas largas, y con sus ojos vidriosos que me miraban a lo largo de la mañana, esperando y deseando que abrieran la ventana para atacarnos a todos.
Probablemente fuese algo radiactiva, ya que una araña de semejante tipo y tamaño...
La "pobre" presencio la muerte de la que probablemente era su compañera de maldades, justo en la otra punta del aula apareció, con un cuerpo pequeño grisáceo y patas muuuuucho más largas que las de mi compañera.
Mucho no le debió doler, porque comenzó a escalar un par de pasitos (motivo por el cual me cambié de sitio con mi compañero de delante en busca de la tranquilidad de no ver a una araña asesina mientras hacía un exámen)
Recuerdo también, como mi compañera de al lado de clase (no me refiero a la araña) se reía de mí, por acabar creyendo que  todo era un plan malévolo de este pequeño pero gran ser, y me decía que porqué no la acariciaba "Ja, ja, ja", pensaba yo y en cambio le decía "si tanto te gusta, porqué no me cambias de sitió, ¿eh?" y se echaba para atrás, tan valiente la pobre...y al mismo tiempo más cobarde de lo que yo podrías ser en esos momentos.
Sin duda me alegré cuando finalizó el curso y supe que me camiarían de clase. La pequeña y perversa araña desapareción en ese momento de mi vida.
O eso espero...

22 días muriendo de frío, el calor de la navidad

¡¡Comienza Diciembre!!, si, por fin llega nuestro ansiado diciembre, con sus maravillosas vacaciones de navidad, su frío polar, su chocolate caliente mientras estás abrigado con mantas que parecen osos de lo gruesas que son...
Sin duda una época en la que sobre todas las cosas, deseas estar en tu camita, calentito, bebiendo una bebida que queme, porque a los cinco segundos ya parecerá hielo y también ver que llueve, que sopla el viento, que hace frío...y tu disfrutar del calor de una estufa, de una manta, de estar tumbado en un sofá haciendo cualquier otra cosa, comiendo turrones...
Pero en cambio, tenemos que estar hasta más o menos el 22 muriendo de frío de camino al instituto, para estar encerrados en un edificio de casi paredes de hielo, con radiadores o estufas que incluso encendidas te preguntas si funcionan por el poco calor que hace en la habitación...y en ese momento es cuando piensas...¿que clase de vida es esta? ¿tratan de torturar a sus alumnos? Y no sólo eso...en este instituto, los dos únicos lugares en los que merece la pena estar son la cafetería (gran aglomeración de gente, y calor de una cocina cerca) y el aula utilizada para Imagen y Sonido, algunos exámenes o, también conocida como Xurxo Lobato.
Esta época tan comercial, que si navidad,que si reyes...y aunque me queje de este tipo de eventos creados única y exclusivamente para el mal del comprador y beneficio de los vendedores, sin duda a todos nos hace ilusión ver que tus familiares...en general tus seres queridos como muestra de aprecio y cariño te dan un regalo. La magia de las cavalgatas viendo a los más pequeños ilusionados y emocionados al ver a sus ídolos infantiles, al pelearse por caramelos...
Y hablando de las cavalgatas. Siempre se recordará entre muchos coruñeses aquel año en el que Baltasar no era negro pintado, sin duda ese fue el año de Baltasar, el rey que más antiguamente fue pintado, tintado y como quieras decirlo. Más aún ahora probablemente sigan maquillando al pobre hombre, ya no lo recuerdo...
También recuerdo lo aterrador que era hace unos años el comienzo de la cavalgata, ya que siempre le he tenido....¿pánico? a las muñecas de porcelanas, a las caretas, y si mezclas un material duro como la porcelana, pero más resistente, y una careta...sin duda saldrá una de las cosas más terribles, los "Cabezudos", que aunque eran buenos (daban caramelos a los niños), nunca me gustó el hecho de ser tan...siniestros.
Otra fecha a celebrar en diciembre es el día de fin de año...y yo me pregunto, ¿porqué es tan importante ese día?, bien podría ser cualquier otro día, ¿no? Por así decirl: alguien decidió que ese día se acababa el año, alguien dijo que ese día se reunían familiares y amigos para celebrarlo, alguien dijo que ese día se sale por la noche como celebración, alguien dijo que ese día nos teníamos que atragantar con las uvas al comerlas con las doce campanadas, alguien dijo que si llevas ropa interior roja  te dará suerte, alguien dijo que si dejas una maleta al lado de la puerta viajarás mucho, alguien dijo...¡¿Y porqué todos le hacemos caso a ese alguien?!
¿Porque es el último día de diciembre, y no el de febrero?
Bien, a mi no me parece del todo justo, por lo que...aunque esté encontra de estas fiestas, creo que seguiré celebrándola, porque aunque sea todo comercial, hay que mirarle el lado más "bonito" que es el de pasar días con tus seres más queridos, quizás con aquellos con los que nunca puedas llegar a estar si no tienes este tipo de festividades cristianas mezcladas con las tradiciones más inglesas o americanas.
Así que a todos, feliz, Navidad ^^

miércoles 1 de diciembre de 2010


El tiempo de las torturas estudiantiles

Como todos los estudiantes sabrán, quizás estas sean en cierto modo las fechas más odiadas.
El tiempo....yo me pregunto: ¿a partir de finales de noviembre, realmente exitse?
Para mí, y supongo que para muchos no existe.
En esta época, al estar más cerca de las evaluaciones, no tenemos ni un respiro los estudiantes. Día sí, día también, sufrimos la tortura de un examen/prueba o como lo quieran llamar los profesores. En resumidas cuentas, nos jugamos todo en lo que hemos trabajado el trimestre, aunque siempre intenten negarnos que no tenemos razón, que todo lo que hacemos en clase y los trabajos que nos mandan e incluso los otros exámenes no son menos que este último que se hace a final del trimestre. Pero yo, lo mire por dónde lo mire, no noto más que un fraude en eso. ¿Porqué muchas veces la nota que recibes en la evaluación "misteriosamente" coincide con la nota del examen?
En fin...a mi no me convencen esas excusas, no es justo que en la educación obligatoria te obliguen a jugar todo tu esfuerzo en un examen  al cual puedes llegar a no asistir por enfermedad (y hay quienes ni si quiera te repiten el examen), también puedes tener un mal día y acabar suspendiendo por ello.

Por tanto, ¿que deberíamos hacer con este sistema de educación que te obliga a estudiar para jugártelo todo en tan sólo 50 minutos?

miércoles 24 de noviembre de 2010


Música en la red

Continuamos con una entrada, algo más musical.
Para empezar, os diré que la música no se simpemente ruido o incluso notas. No.
La música no es sólo cuestión de unas notas que suenen bien y unas cuantas palabras que tengan un ritmo pegadizo.
Sentimientos y algunas cosas más son necesarias para ser un buen compositor o un buen intérprete.
Pensareis que es absurdo el pensar que solamente necesitas tener sentimientos para escribir una canción, e incluso para escucharla, pero toda aquella persona que realmente le guste la música te podrá decir lo mismo.
Una canción puede expresar en sus letras más cosas de las que puedas creer. Lo que parece una simple fachada, está llena de incontables sentimientos y de incontables personas. Incluso, aunque creas que la música para llegar a expresar algo lo que necesita es tener una buena letra existen personajes célebres dedicados a este género que te demostrarán cómo una simple canción instrumental es mucho más que instrumentos que suenan bien juntos.
Un claro ejemplo de esto se pueden ver en las películas. Por ejemplo, en una película de misterio la música está preparada para hacerte estar en suspense, en cambio, en una trágica, la música la enccajarán perfectamente para que llores a la vez que suena la canción más sentimental jamás oída.
Y no sólo en este tipo de artículos tiene lugar algo tan abstracto, bonito, y sentimental como es la música.
Mucha gente (yo entre ellas) empleamos música para estudiar, relajarnos e, incluso si te lo planteas, para estresarte.
Las series, en lugares de ocio (iendas, discotecas, etc.), en los anuncios publicitarios...
En todo momento la música nos invade dejándonos métodos pnemotécnicos para recordar abecedarios, fechas importantes o acontecimientos históricos.
Está tan presente en nuestras vidas la música, que, incluso si ahora sufriese un accidente que me dejara sorda, seguiría escuchando música.
Cuando estás sólo, para sentirte acompañado, la utilizas. Cuando estás acompañado, para tenerla de ambiente, también. Cuando silbas por la calle. Cuando caminas por un centro comercial...
Piensa un momento en el que NO escuches música...pero piénsalo cuidadosamente, porque no encontrarás tal ocasión.
Seguro que hasta cuando dormimos, inconscientemente, escuchamos música.


Todos tenemos nuestra canción.

Angels fall first - Nightwish

 Angels fall first - Nightwish
Los ángeles cayeron primero - Nightwish

An angelface smiles to me
La cara de un ángel me sonrió
Under a headline of tragedy

Bajo el titular de la tragedia
That smile used to give me warmth

Esa sonrisa normalmenmte me daba calor
Farewell - no words to say

Adiós - no hay palabras que decir
beside the cross on your grave

al lado de la cruz de tu tumba
and those forever burning candles

y esas eternas velas ardiendo
Needed elsewhere

Necesarias en otro lugar
to remind us of the shortness of our time

para recordarnos lo corte que es nuestro tiempo
Tears laid for them

Lágrimas establecidas para ellos
Tears of love, tears of fear

Lágrimas de amor, lágrimas de miedo
Bury my dreams, dig up my sorrows

Entierran mis sueños, desentierran mis penas
Oh, Lord why

Oh, Señor porqué
the angels fall first

los ángeles cayeron primero
Not relieved by thougts of Shangri-La

No aliviado por pensamientos de Shangri-La
Nor enlightened by lessons of Christ

No progresista por lecciones de Cristo
I´ll never understand the meaning of the right

Nunca entenderé el significado de la verdad
Ignorance lead me into the light


La ignorancia me guió hacia la luz
 

(Repeat chorus) (Estribillo que se repite)

Sing me a song

Cántame una canción
of your beauty

de tu belleza
of your kingdom

de tu reino
Let the melodies of your harps

Deja las melodías de tus arpas
caress those whom we still need

ser acariciadas por aquellos que aún lo necesitan
Yesterday we shook hands

Ayer nos dimos las manos
My friend

Mi amigo
Today a moonbeam lightens my path

Hoy la luz de la luna iluminará mi sendero
My guardian 

Mi guardián


P.D.: A vida, que é nada máis ca unha mera ilusión, e con ela tamén cambia o meu entorno... para acompañar estos cambios de temática a transformación comeza con esta nova entrada e co cambio de blogue, grazas por seguirme ata agora =)

martes, 8 de marzo de 2011

Reflexiones da vida II

Hai xa moito tempo, aboiou no interior de cada un de nós o noso verdadeiro ente, pero hai moitos que endexamais saberán cal é, outros aínda non o atoparon...e os derradeiros cren habelo atopado.
Pero como todo, isto é como as meigas, que habelas, hailas, pero outra cousa é onde.
Pensas, estoupa xa a túa cabeza, a reventas a pensamentoss e, finalmente, despois de analizar a sitación, cres ser capaz de decidir.
Cando decidimos, realmente non o facemos... todos somos guiados por algo, ben pode ser o destino, o que os outros ven como o mellor ou o que ninguén logrará entender endexamais.
Vivimos nun planeta...pero porqué? non hai tantos outros?
Somos "seres humanos", pero canta desta humanidade conservamos?
Ás veces imaxino ser unha bolboreta, unha mosca, ou calquer outro ser, porque gústame o efímero das súas vidas, porque morreran nunhas horas, pero aínda que o saben, son igualmente fermosas... nós... marchitámonos cada pouco tempo, pero seguimos sen servir para nada, xa que voltamos a o que éramos antes, e volve a ser a mesma rutina de sempre: alegre, deprimido, alegre, deprimido...
Cando pararán estos impulsos nerviosos de atormentarnos día tras día... de non saber quen somos nun mundo que descoñecemos e que tratamos de recoñecer...sin éxito...
Caen as bágoas daquel que se lamenta por como é... polo sufrimento dos demais, xa que un chora por todos, ¿porqué non mostrarlle o noso apoio?
O fin da terra, como o da vida, faranos libres... espero

jueves, 10 de febrero de 2011

Reflexións da vida

Resistiremos aos prexuizos da xente. Buscaremos e incluso indagaremos que é o que "fixemos" mal.
Pensar, escribir, falar, escoitar... estas cousas comezan, paseniño, a evaporarse.
"Non hai linguas mortas", pensa a xente, e eu respóndolles "non, non hai linguas mortas, simplemente foron asasinadas cruel e vilmente"
Unha lingua que non se fala, unha lingua que non se escoita, na que non se escribe, aquela que esquecemos deixa de ser lingua para pasar a ser nada.
Nada... a nada... ese universo descoñecido por nós, ese que, polo descoñecemento non se lle puxo un nome, porque se é algo que non coñecemos ou non comprendemos, entón, non é nada, pero ao mesmo tempo é algo. Porque todo é algo, aínda que sexa considerado "nada", é dicir, ausencia de "algo", pero de "algo" que nós non coñecemos.
Polo tanto, se houbesemos coñecido antes a "nada" e despois o "algo", a estas alturas todo sería "nada" e tantos outros conceptos cambiarían a súa acepción.
E agora, fagámonos estas preguntas: ¿Porqué a mesa é mesa e non casa?, ¿porqué alguén dixo que todo é todo e non é algo?, ¿porqué na nosa existencia tratamos de acadar algo sen facer o mmínimo esforzo?
Se a vida tivese sentido, agora mesmo é posible que nin ti nin eu estivésemos aquí agora, nin eu escribindo, nin ti lendo as desvariacións dunha pobre adolescente cunha crise de razoamento. Pero, isto non é nada máis que unha forma de demostrar o sino das persoas, que todos nacemos con algún motivo e que, aínda que agora o descoñezamos, e creamos que non é posible porque non temos algo en mennte, iso é o de menos, xa que o destino quere guiarche por un mundo sen que realmente o vexas, cunha venda tapa os teus ollos, e cunha man aferra o teu corazón desexoso de que non podas evitar o camiño que tan coidadosamente trazou para ti, que trazou para cada un de nós.
Vivimos a vida nun sendeiro libre, escuro xa que nós, cremos que non sabemos o que nos ha pasar a continuación, pero non é máis ca unha mera ilusión, o destino, ese ente tan malicioso que engatúsanos, fainos fiarnos del e seguilo.
¿Pero cal é o verdadeiro sentido da vida? "non ten sentido", diccen algúns, pero eso é mentira, porque non hai nada que non teña sentido, todo, absolutamente todo ten un porqué de ser. E aínda que sexa unha cousa que espetas aleatoriamente, é, porque houbo un momento en que tiña sentido, xa que esto, o senso non é máis que unha forma de ver as cousas, e cada un ten a súa.
Os tolos...os tolos é probable que non sexan eles os tolos, se non que sexan unha parte da especie máis desenrolada intelectualmente que nós, pero como é unha minoría e o que poidan dicirnos asústanos non o temos en conta.
Somos, e seremos sempre seres con intentos de cambios...pero que endexamais os conseguiremos polo noso maior inimigo...
o MEDO