Reflexiones da vida II

Hai xa moito tempo, aboiou no interior de cada un de nós o noso verdadeiro ente, pero hai moitos que endexamais saberán cal é, outros aínda non o atoparon...e os derradeiros cren habelo atopado.
Pero como todo, isto é como as meigas, que habelas, hailas, pero outra cousa é onde.
Pensas, estoupa xa a túa cabeza, a reventas a pensamentoss e, finalmente, despois de analizar a sitación, cres ser capaz de decidir.
Cando decidimos, realmente non o facemos... todos somos guiados por algo, ben pode ser o destino, o que os outros ven como o mellor ou o que ninguén logrará entender endexamais.
Vivimos nun planeta...pero porqué? non hai tantos outros?
Somos "seres humanos", pero canta desta humanidade conservamos?
Ás veces imaxino ser unha bolboreta, unha mosca, ou calquer outro ser, porque gústame o efímero das súas vidas, porque morreran nunhas horas, pero aínda que o saben, son igualmente fermosas... nós... marchitámonos cada pouco tempo, pero seguimos sen servir para nada, xa que voltamos a o que éramos antes, e volve a ser a mesma rutina de sempre: alegre, deprimido, alegre, deprimido...
Cando pararán estos impulsos nerviosos de atormentarnos día tras día... de non saber quen somos nun mundo que descoñecemos e que tratamos de recoñecer...sin éxito...
Caen as bágoas daquel que se lamenta por como é... polo sufrimento dos demais, xa que un chora por todos, ¿porqué non mostrarlle o noso apoio?
O fin da terra, como o da vida, faranos libres... espero