Un suspiro das ondas do mar, achegase á miña cara.
A brisa do vento, o son das ondas e o chorar dos meus ollos, empapados, empañados.
O teu fermoso sorriso, miradas tras os cristais e a túa incontrolable mirada, unhas veces fogosa, outras, en cambio, apagada, aburrida, dura, fría, pero sobre todo silenciosa.
Adicábame a seguirte, tratando de ocultarme, os meus nervios ao verte, mirar a todos lados na túa búsqueda, búsqueda que deixei.
Non espero xa que tan si quera me mires, o único que busco é que me comprendas nese intre, cando víache pasar polos estreitos corredoiros e eu tiña que contenerme, cando mirábache e desexaba que me saudaras, cando inconsciente de ti por non saber o que pasaba pola miña cabeza facías acto, tras acto, ferindo o meu corazón, unha e outra vez,. sen descanso.
Agora miro o mar, revolto como o meu corazón enfurecido como a miña alma, bater contra as duras rochas, como cando eu loitaba có inmenso muro que limitaba o meu amor por ti.
Agora penso nos teus longos e roxos cabelos ondeando nesta brisa sorríndome, fermosa como ti sempre fuches, sorríndome, inocente de ti.
es la continuación de otra historia que habías publicado???
ResponderEliminarRealmente es que no sé cómo nombrar las historias y entonces, cómo no se me ocurre nada decidí numerarlas ><
ResponderEliminarPero son simplemente....aburrimientos míos... xD